Αυτή την Κυριακή -31 Ιανουαρίου- αξίζει να ανηφορίσετε ως το Χαλάνδρι. Στις 7 το απόγευμα, στο Κέντρο Νεότητας, Δαναϊδων και Αντιγόνης, θα έχετε ευκαιρία αν δείτε όχι μόνο το ντοκιμαντέρ Η ζωή στους βράχους, αλλά και να συνομιλήσετε με τη σκηνοθέτιδά του Αλίντα Δημητρίου.
Την εκδήλωση διοργανώνει η δημοτική κίνηση Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου
Η ζωή στους βράχους
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαϊδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας - Αφροδίτη Νικολαϊδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου
Έτος παραγωγής 2009
Digital Beta. Έγχρωμη. Διάρκεια 98 min.
Στην ταινία, τριαντατρείς Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Άλλες από αυτές τις Γυναίκες για να διασωθούν πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία
Στην ταινία, ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες.
Kαι σχετικό άρθρο από την «Εποχή»:
Στο περυσινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η Αλίντα Δημητρίου με το ντοκιμαντέρ «Πουλιά στους βάλτους», έβαζε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων. Και όχι μόνον της επίσημης ιστορίας και της επίσημης ιστορίας της αριστεράς από την οποία η γυναίκα σχεδόν απουσιάζει.
Με δάκρυα στα μάτια οι θεατές παρακολουθήσαμε μια ταινία η οποία μας έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με εκείνες τις γυναίκες οι οποίες στρατεύτηκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις. Έτσι ένα κομμάτι της Εθνικής Αντίσταση, οι γυναίκες, απέκτησαν φωνή μέσα από τις μαρτυρίες των αγωνιστριών οι οποίες μίλησαν μπροστά στο φακό της Αλίντας Δημητρίου.
Όμως η ιστορία δεν τελείωσε με την Αντίσταση, συνεχίστηκε και μετά. Μετά από τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όταν ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα και ήρθαν τα μαύρα χρόνια της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας. Και επειδή, όσο κι αν προσπαθούν να «ωραιποιήσουν» την Ιστορία χρησιμοποιώντας διάφορες σοφιστείες περί εθνικής συμφιλίωσης την οποία οφείλει η μία πλευρά να σεβαστεί, εκείνη των οιονεί «ηττημένων», η παρέμβαση της σκηνοθέτιδας είναι καταλυτική. Η Αλίντα Δημητρίου με την ταινία «Η ζωή στους βράχους» δεν κάνει απλά κινηματογράφο, αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό. Προσφέρει στην ιστορική μνήμη, αντιμετωπίζει την κατευθυνόμενη λήθη και δίνει το λόγο στους ανθρώπους που βασανίστηκαν επειδή δεν έσκυψαν το κεφάλι, επειδή είχαν αξιοπρέπεια, επειδή είχαν ιδανικά και πίστευαν σε έναν όμορφο κόσμο. Και είναι υπέροχο να βλέπεις αυτές τις γυναίκες που τόσα τράβηξαν επειδή δε συμβιβάστηκαν, να μιλούν με πάθος, να χαμογελούν αισιόδοξα και να θυμούνται τα όσα τράβηξαν χωρίς μίσος αλλά με τρυφερότητα. Γιατί και η γενναιότητα δεν είναι παρά μια πράξη τρυφερότητας.
Στην ταινία «Η ζωή στους βράχους», τριάντα τρεις γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Από αυτές τις γυναίκες, άλλες πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό για να σωθούν, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία. Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή», ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία. Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους, για να φωτίσει πληρέστερα το παρελθόν και τις δυναμικές της ιστορίας που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Στην ταινία αυτή, η ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες. Γυναίκες που δε διστάζουν να που εάν ξαναγινόταν νέες πάλι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσαν.
Ιστορική μνήμη, συγκίνηση, πρόσωπα φωτεινά. Το μόνο που έχει να κάνει ο θεατής είναι να χαμηλώσει τα μάτια μπροστά σε αυτές τις απλές ηρωίδες και να ψελλίσει ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Η ΕΠΟΧΗ 8 Μαρτίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου