Τα 49 και το 1949...

Μάλιστα κύριοι. Αφού τόσο αδιάκριτα με ρωτάτε πρέπει να το πω: Σήμερα, στην επέτειο της Πτώσης του Τείχους, έχω γενέθλια (και σχεδόν την ηλικία του ...Τείχους).
Όπως έλεγα χθες σε μια φίλη μου που μιλούσαμε για το "Ψυχή Βαθιά", "συνειδητοποιείς ότι γεννηθήκαμε μόλις 11 χρόνια μετά τον Εμφύλιο;" (!!!!)
Παρεμπιπτόντως θεωρώ τραγικά "τυφλή" την κριτική που συγκρίνει τον Βούλγαρη με τον Τζέιμς Πάρις.
Αν δεις την ταινία με ανοιχτά μάτι ακαι καρδιά, νομίζω πως θα δικαιώσεις τον σκηνοθέτη. Αν δεν μας βασάνιζε η εθνική μας τύφλωση, θα καταλαβαίναμε ότι έχουμε μπροστά μας ένα αριστούργημα. Θα καταλαβαίναμε ότι επιτέλους άνοιξε η συζήτηση για ένα θέμα ταμπού.

Αν έχετε διαβάσει την ιστορία της εποχής, αν έχετε συνομιλήσει με τους πρωταγωνιστές, αν τη ζωή σας την έχει σημαδέψει με κάποιον τρόπο ο Εμφύλιος, νομίζω πως είναι αδύνατον να δείτε την ταινία ασυγκίνητα και ψυχρά.
Απορώ πως κανείς δεν είδε -μεταξύ άλλων- τις εκπληκτικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών-με αποκορύφωμα το Θανάση Βέγγο: Όλο το δράμα του Εμφυλίου, μέσα σε μια σκηνή τριών λεπτών...
Και το ΚΚΕ μεν, έδειξε για άλλη μια φορά πως δεν κατάλαβε, δεν διδάχτηκε τίποτα. Οι υπόλοιποι όμως; (Θα επανέλθω στο θέμα)
Προσωπικά οφείλω το όνομα μου στον αδερφό του πατέρα μου, έναν Επονίτη, που ακολουθώντας τις εντολές του Κόμματος για νομιμότητα κατατάχθηκε στο στρατό, στάλθηκε στην πρώτη τη γραμμή και έχασε τη ζωή του από όλμο των παλιών του συντρόφων ακι συναγωνιστών... Κάπου στους τόπους που έδιεχνε η ταινάι του Βούλγαρη. Δυο άλλοι θείοι μου, αδέλφια μεταξύ τους συναντήθηκαν στου Μακρυγιάννη. Αναγνώρισαν ο ένα τον άλλον και σταμάτησαν να πυροβολούν... Τόσες και τόσες ιστορίες.
Έχω φυλαγμένα τα γράμματα από το μέτωπο. Έχω ετοιμάσει ένα βιβλίο που όταν κάποτε θα έχω λεφτά, θα το εκδόσω μόνος μου. Τα γράμαμτα του θείου μου, τόσο αντι-ηρωικά, αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός αντάρτη του Δημοκρατικού Στρατού που συμπτωματικά βρισκόταν στην απέναντι πλευρά του μετώπου και περιγράφει τις ίδιες μέρες και μάχες από τη σκοπιά του, ένας μικρός πρόλογος...
Να πω ακόμη ότι ο παππούς μου είχε ήδη πεθάνει, η γιαγιά μου σκοτώθηκε από τα στρατεύματα κατοχής, ο "μεγάλος αδελφός" πλήρωσε τη συμμετοχή του στην αντίσταση με μια ...εκδρομή στη Μακρόνησο, ο άλλος χάθηκε στον Εμφύλιο...
Βγήκα εκτός θέματος (μετά από κάποια ηλικία καθώς φαίνεται τα γενέθλια οδηγούν τη σκέψη πολύ πίσω)...
Γι' αυτό κλείνω αλλιώς:
49, λοιπόν και ελπίζω από του χρόνου να επιστρέψουμε στα μεγάλα πάρτι. Να ξαναβρεθούμε στα γλέντια οι "χαμένοι"...
Τότε είμαι σίγουρος πως κάπου θα παίξει και το κομμάτι που μου έστειλε η Έλσα για τα γενέθλιά μου:


Αλλά ποιός δεν θα ήθελε να ακούσει τις ευχές από τη Μέριλιν;