Νομίζω πως έχω γεννηθεί κάπου μεταξύ πλειστόκαινου και διάκενου, όταν θυμάμαι τέτοια τραγούδια, όπως το «Γιε μου» του Σταμάτη Κόκοτα, που κάποτε τραγουδούσα ειρωνικά στον δικό μου πατέρα κι εκείνος τσαντιζόταν γιατί ένιωθε συγκίνηση, κι εγώ τα κατέστρεφα όλα …
Τι κι αν φοράω Gap σαν το δικό μου γιο, νιώθω να πέφτω κι εγώ στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Όσο κι αν προσέχω. Και πολύ φοβάμαι ότι συντόμως θα πρέπει να σταματήσω να γράφω το «Ημερολόγιο ενός πατέρα» σε τόσο προσωπικό ύφος, διότι καθώς πλέον βρισκόμαστε στις παρυφές τις εφηβείας, έχω την εντύπωση πως θα διαβάσει ο Μεγάλος τα τρία βιβλία της σειράς και θα θέλει να μου τα φέρει στο κεφάλι αν τα διαβάσουν και οι φίλοι του…
Να μιλήσεις για εκείνο που έρχεται, όταν βλέπεις τα πρώτα σημάδια…. Τίποτε συγκλονιστικό δεν έχει συμβεί, αλλά το αντιλαμβάνεσαι σε κάθε βλέμμα, σε κάθε κίνηση. Ως «διαβασμένος» γονιός, ξέρεις ότι τώρα είναι η ώρα. Αύριο θα είναι αργά. Η Επανάσταση θα έχει ξεσπάσει. Οι τρυφερές αγκαλιές και τα «καληνύχτα» θα γίνουν παρελθόν. Πατέρας και γιος θα δουν το κενό που είπαμε «μεταξύ αποβάθρας και συρμού» να μεγαλώνει, με τον κίνδυνο να πέσουν μέσα, ή να μη συναντηθούν ποτέ. Ο ένας ακίνητος στην αποβάθρα και ο άλλος στο συρμό που οδηγεί στο άδηλο μέλλον…
Πάνω στην ώρα βγήκε το βιβλίο του Φερνάντο Σαβατέρ «Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία», που ο διάσημος Καθηγητής Φιλοσοφίας, απευθύνει στον τότε 15χρονο γιο του.
Στο ξεκίνημα μου κάνει την καρδιά …περιβόλι!
«…«Επιπλέον, δε θέλω να μου συμβεί και μένα αυτό που συνέβη σ’ ένα φίλο μου μια μέρα που χάζευε ήρεμος τη θάλασσα με το πεντάχρονο πιτσιρίκι του. Το μυξιάρικο του είπε με ονειροπόλο ύφος: «Μπαμπάκα, πόσο θα μου άρεσε να κάναμε η μαμά, εσύ κι εγώ μια βόλτα με μια βαρκούλα». Συναισθηματικός ο φίλος μου ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό, ακριβώς πάνω από τον κόμπο της γραβάτας. «Και βέβαια γιε μου, να πάμε όποτε θέλεις!»
«Κι όταν θα είμαστε στα βαθιά» συνέχισε το τρυφερό πλάσμα «θα σας πετάξω και τους δύο στη θάλασσα, να πνιγείτε». Από τη ραγισμένη καρδιά του πατέρα βγήκε ένα μουγκανητό πόνου: «Μα γιέ μου!....». «Φυσικά μπαμπάκα. Δεν ξέρεις ότι οι γονείς πολύ μας τη δίνετε;» Τέλος του πρώτου μαθήματος.
Αν ακόμα κι ένα πεντάχρονο μπορεί αν σκεφτεί κάτι τέτοιο, φαντάζομαι πως ένας μαντραχαλάς που έκλεισε τα δεκαπέντε, όπως εσύ, θα το ’χει πολύ καλά εμπεδωμένο. Ως εκ τούτου, δεν είναι στις προθέσεις μου να σου δώσω κι άλλα κίνητρα για πατροκτονία πέρα από τα συνήθη των καθωσπρέπει οικογενειών…»
Καταλάβατε; Το καλοκαίρι πήγαμε να δούμε τον «Οιδίποδα» στο θέατρο, και κάθε τόσο τον κοιτούσα δίπλα μου με περιέργεια και ανησυχία. Σα μεγάλη συμπάθεια δεν έδειχνε για τον Οιδίποδα; Το χειρότερο είναι που …ενθουσιάστηκε με το έργο και ήθελε διακαώς να πάει στην επόμενη τραγωδία. Ήταν η σειρά της περήφανης μητέρας να ανησυχήσει. Το άλλο έργο ήταν ο Αγαμέμνονας: Και ξέρετε τι έπαθε η Κλυταιμνήστρα από το γιο της!
Ο… τρόμος της εφηβείας.
Έχετε ποτέ σκεφτεί, πως οι «παλιοί» γονείς όταν είσαι «νέος» σε τρομοκρατούν για κάθε επόμενο μεγάλο βήμα; Να μερικά παραδείγματα:
«Το πρώτο σας περιμένετε; Τέτοιο πόνο δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου. Πίστευα ότι δεν θα αντέξω!»
«Πώς; Θα πάει για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό; Εμένα έκανε μήνες να προσαρμοστεί… Άσε που αρρωσταίνουν συνέχεια. Κολλάνε τα πάντα εκεί πέρα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν έπρεπε να το στείλω καθόλου!»
«Τι τάξη πάει; Τρίτη; Α! Έχετε μέλλον!! Σας φαίνεται δύσκολη; Που να δείτε τι θα γίνει στην Πέμπτη: Εφιάλτης…»
Αν όμως αυτά σας προκαλούν ανατριχίλες και αρχίζετε να φοβόσαστε τι σας περιμένει στην επόμενη γωνιά, όταν φτάνουμε στην εφηβεία, τότε αυτό που κυριεύει του γονείς που το παιδί τους θα μπει σύντομα στην εφηβεία, είναι καθαρός τρόμος!
«Τι; Αντιμιλάει; Νομίζεις! Που να δεις τι θα γίνει στην εφηβεία. Για ρώτα εμένα!»
«Θέλει τα μαλλιά του μακριά; Εμένα έτσι ξεκίνησε και έγινε emo»
«Ο Κωνσταντίνος της Βιργίνιας έφυγε από το σπίτι και τον έψαχναν με τη Νικολούλη»
«Εμένα που ήταν πρώτος μαθητής, έμεινε από απουσίες…»
«Άσε τις εξετάσεις. Εφιάλτης!!!»
Σταματάω γιατί δεν αντέχω άλλο. Ανοίγω την εφημερίδα να χαλαρώσω και διαβάζω:
«Σε έρευνα που έγινε από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, το 18,3% των σεξουαλικά ενεργών μαθητών Λυκείου είχαν την πρώτη τους επαφή πριν τα 14, το 30,9% στα 15, το 33,3% στα 16, το 13,4% στα 17, το 2,8% στα 18 και το 1,2% στα 19.
Οι περισσότεροι από αυτούς (37,2%) είχαν μέχρι σήμερα μόνο έναν ερωτικό σύντροφο, ενώ ένα ποσοστό 15% δήλωσε πως είχε 6 ερωτικούς συντρόφους.
Το ανησυχητικό είναι ότι το 10,6% είχε κάνει χρήση αλκοόλ ή άλλων ουσιών πριν το σεξ. Μεταξύ αυτών των σεξουαλικά ενεργών εφήβων, το 64% δήλωσε ότι έχει καπνίσει και το 95,5% ότι έχει κάνει χρήση αλκοόλ.
Ανησυχητικό είναι επίσης ότι 21% δήλωσε ότι δεν χρησιμοποιεί κανένα αντισυλληπτικό μέσο…»
Οίκτο!!!
Κάποιος σατανικός εγκέφαλος έχει αποφασίσει να μου κόψει μια για πάντα τον ύπνο:
«…Ο αναπληρωτής υπεύθυνος του ΚΕΘΕΑ «Ιθάκη», Βασίλης Καλαμπαλίκης επισήμανε ότι τα τελευταία χρόνια παρατηρείται τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο μείωση του χρόνου έναρξης ψυχοτρόπων ουσιών, αύξηση των χρηστών καθώς και ποικιλία, δηλαδή συνεχώς νέες ανακαλύψεις ουσιών….Η πρώτη ουσία που χρησιμοποιεί η συντριπτική πλειονότητα είναι η κάνναβη και η χρήση της από 73,9% το 2000 έφτασε στο 83,3% το 2006. Παρατηρείται επίσης το φαινόμενο συχνά της πολυτοξικομανίας δηλαδή της παράλληλης χρήσης ουσιών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η διακοπή από το σχολείο αποτελεί παράγοντα επικινδυνότητας για χρήση ουσιών» ανέφερε ο κ Καλαμπαλίκης επισημαίνονται ότι στα επόμενα χρόνια εκείνο που θα απασχολεί έντονα την κοινωνία και τους εφήβους θα είναι η σχέση εξάρτησης και κατάχρησης με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, η οποία θα έχει δυσάρεστες συνέπειες...»
Τι να κάνω;
Χλωμός και ημιλιπόθυμος, αφήνω την εφημερίδα να πέσει από τα χέρια μου. Πηγαίνω στο δωμάτιο του Μεγάλου, ανοίγω αιφνιδιαστικά την πόρτα, έτοιμος να τον δω Emo, με την ένεση στο ένα χέρι, δυο –τρεις ερωτικές συντρόφους στο άλλο, την άσπρη σκόνη στο πάτωμα, τον υπολογιστή ανοιχτό σε καζίνο on-line… Το στόμα μου έχει στεγνώσει.
Τον συλλαμβάνω να παίζει με τα Playmobile και να ακούει Ημισκούμπρια, αντί αν διαβάζει τα μαθήματά του. Η ανακούφισή μου είναι τέτοια που ξεχνάω να του κα΄νω παρατήρηση.
Αυτός με ένοχο ύφος μου λέει:
«Ξεκουραζόμουνα λίγο. Τώρα θα αρχίσω το διάβασμα…»
«Δεν πειράζει, δεν πειράζει. Ξεκουράσου λίγο ακόμα», ακούω κι εγώ ο ίδιος έκπληκτος τον εαυτό μου… «Θέλω να μιλήσουμε κάποια στιγμή», του λέω.
«Σου είπε η μαμά για το διαγώνισμα στα αγγλικά;»
«Ποιο διαγώνισμα;»
Επιστρέφουμε στην καθησυχαστική πραγματικότητα. Ακόμη κι αν γκρινιάζουμε, αν τσακωνόμαστε ή υψώνουμε τον τόνο της φωνής μας, όλα αυτά μου φαίνονται πταίσματα.
Αναζητώ απεγνωσμένα οδηγίες χρήσης για το μέλλον…
Τις βρίσκω από την Πανελλήνια Κίνηση για την πρόληψη των Ναρκωτικών. Όσοι είσαστε γονείς, διαβάστε τις προσεκτικά. Θα καταλάβετε ότι δεν αφορά μόνο στα ναρκωτικά. Άλλωστε και τα ναρκωτικά είναι ένα σύμπτωμα απουσίας πολλών πραγμάτων από τη ζωή του παιδιού (επιλέγω ορισμένα σημεία από σχετική ενημερωτικό κείμενο):
-Συνηθίστε το παιδί σας από νωρίς στις μικρές ευθύνες του, αργότερα στις μεγαλύτερες. Μην το υπερπροστατεύετε, μην το δικαιολογείτε πάντα. Δίνετέ του όμως τις ευκαιρίες για συζήτηση, μάθετε να το ακούτε, διατηρείτε το διάλογο μαζί του
-Παραδεχτείτε το παιδί σας όπως είναι: περισσότερο ή λιγότερο έξυπνο, δραστήριο ή όχι, καλοφτιαγμένο ή άσχημο, κοντό, παχύ, ψηλό, αγόρι, κορίτσι κ.ά. Μην το ταπεινώνετε, μην κάνετε μόνιμα συγκρίσεις με άλλα παιδιά ή με τον εαυτό σας. Καθένας έχει την αξία του, βοηθήστε το να τη βρει.
-Ενισχύετε πάντα την εμπιστοσύνη του παιδιού στον εαυτό του, την αυτοεκτίμηση. Επαινέστε το, ενθαρρύνετε κάθε πρωτοβουλία του, βοηθήστε το να κρίνει, ν' αναζητά, σε κάθε πρόβλημα, τα θετικά και τ' αρνητικά στοιχεία του, να παίρνει θέση.
-Η προεφηβεία - εφηβεία είναι μια φάση ζωής γεμάτη προβληματισμούς, οι σχέσεις σας με το παιδί σας δοκιμάζονται. Κρατήστε την ισορροπία με γνώση, με κατανόηση και διάλογο. Οι έφηβοι σας χρειάζονται, αλλά, σύμφωνα με έκφρασή τους, «δίπλα και όχι από πάνω». Θέλουν συνεργασία όχι εξουσία.
-Διαμορφώνετε τα σχέδιά σας για το παιδί με βάση αυτό που είναι και όχι αυτό που θα «θέλατε» να είναι. Μην υπερτιμάτε τις δυνάμεις του, τη νοημοσύνη του στις σπουδές του, στην εκλογή επαγγέλματος. Καλύτερα επιτυχημένος στο δημιουργικό του επάγγελμα, παρά δυστυχής στο «βάθρο» των φιλοδοξιών σας.
-Μην αποξενώνετε το παιδί σας από τους φίλους, από τις διάφορες ομάδες, πολιτιστικές, αθλητικές, πολιτικές κ.ά. Μην το καθηλώνετε στην ακινησία της καρέκλας και των πολλών μαθημάτων, που δεν αφήνουν ελεύθερο χρόνο
-Μην κρύβετε από το παιδί σας τις δυσκολίες σας, οικονομικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, ψυχολογικές, χωρίς όμως να τις δραματοποιείτε. Το παιδί εκτιμά περισσότερο τον γονέα που παλεύει από εκείνον που του προσφέρει έτοιμη άνετη ζωή.
-Ανάγκη να υπάρχει συνεννόηση στην οικογένεια, παραδοχή ανάμεσα στους συζύγους.
-Περάστε στα παιδιά σας ιδανικά, όσο κι αν αυτά ταλαιπωρούνται στην εποχή μας. Μην τα συνηθίζετε μόνο στην έννοια του «εαυτού», είναι βαρύ φορτίο που τελικά καταρρέει. Τα πλατύτερα ιδανικά ανοίγουν ορίζοντες και θεμελιώνουν την αισιοδοξία, την αγωνιστική διάθεση για τη ζωή.
Διαβάζω ότι η συγκεκριμένη ομάδα γονιών, που παρακολούθησε και μαθήματα σε Σχολές Γονέων, τουλάχιστον σε ότι αφορά στο θέμα των ναρκωτικών , κατάφερε να προστατέψει αποτελεσματικά τα παιδιά της.
Μπορεί μαγικές συνταγές να μην υπάρχουν, αλλά νιώθω ήδη κάπως καλύτερα. Υπάρχουν τρόποι να προλάβουμε πολλές άσχημες καταστάσεις, αρκεί να το πιστέψουμε και να το εφαρμόσουμε…
Επανακάμπτω πιο ήρεμος στο δωμάτιο του Μεγάλου:
«Νομίζω πως κάτι θα πρέπει αν μου εξηγήσεις για αυτό το διαγώνισμα των αγγλικών», του λέω –με ακόμη περισσότερη ανακούφιση!
(Το κείμενο στην πρώτη του μορφή δημοσιεύτηκε στο Junior του Votre Beaute, όπου εξακολουθώ να γράφω το "Ημερολόγιο ενός πατέρα")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου