Ο μπαμπάς έχει νεύρα! (από την ομιλία στον Τύρναβο)

Το προηγούμενο Σάββατο στην Ημερίδα "Γο-Νέα μέρα" που διοργάνωσe το Δίκτυο Κέντρων Ξένων Γλωσσών QLS σε συνεργασία με το Κέντρο Ξένων Γλωσσών Κολίτσα στον Τύρναβο, μίλησα -μεταξύ άλλων- και για τα ...νεύρα μου. Καθώς λίγοι ήταν οι μπαμπάδες που μας τίμησαν με την παρουσία τους, τους αφιερώνω το κείμενο που ακολουθεί -απόσπασμα της ομιλίας που τίμησαν με την παρουσία τους δεκάδες μαμάδες και εκπαιδευτικοί (γυναίκες και πάλι...)

Ο μπαμπάς έχει νεύρα! 

Ο θυμός και τα νεύρα πάντα έχουν μια αιτία, σπανίως όμως σημαντική

Βενιαμίν Φραγκλίνος

Το Σάββατο μιας δύσκολης εβδομάδας. Ελπίζοντας σε λίγη ξεκούραση και χαλάρωση. Άλλες όμως οι βουλές των γονέων, άλλα δε τα παιδιά κελεύουν. Μη μου πείτε πως δεν ξέρετε τι θα πει κελεύουν. Ή δεν έχετε παιδιά, ή δεν έχετε πάει ακόμη στο…γυμνάσιο. Τότε θα ξέρατε πως κελεύουν θα πει ορίζουν. Κι αν δεν το ξέρατε θα το μαθαίνατε ένα Σάββατο στις 8.30 το πρωί, θέλοντας και μη!

Γιατί ναι! Τα δυο μικρά ξύπνησαν στις 7.30 το πρωί του Σαββάτου. Παρά τα όσα έχω διακηρύξει και γράψει για τα τηλεοπτικά προγράμματα και για τον έλεγχο που πρέπει να έχουν οι γονείς, σηκώθηκα σε κατάσταση υπνοβάτη, άνοιξα τη «συσκευή του διαβόλου», έβαλα στην τύχη κάποιο από τα παιδικά προγράμματα και… αποσύρθηκα. Ούτε πρωινό, ούτε τίποτα. Και τηλεθέαση ανεξέλεγκτη. Δεν με ένοιαζε τίποτα!

Μου πήρε λίγα λεπτά για να βυθιστώ και πάλι σε έναν  γλυκό ύπνο. Μέχρι και όνειρο έβλεπα. Ήμουνα, λέει…

-Όχι!

-Ναι!

-Όοοοοχι!!!

-Ναιαιαιαιαιαιαιαι!!!!!!!!

-Δεν το βλέπω είναι αγορίστικο….

Ήχοι αντικειμένων που εκτοξεύονται

-Άσε με….

-Δεν μπορεί να κοιμηθεί πια κανείς σε αυτό το σπίτιιιιιιιι;

Η δυνατή φωνή στα όρια της κραυγής δεν είναι ούτε του μπαμπά, ούτε της μαμάς. Είναι ο Μεγάλος. Η αλήθεια είναι πως έχει τα δίκια του. Κάθε μέρα ξύπνημα στις 7 παρά 20, διάβασμα μέχρι τελικής πτώσεως καθημερινά…. Η πρώτη γυμνασίου που σας έλεγα στην αρχή! Θα ήθελε να ξυπνήσει αργότερα, αλλά…

Ο ύπνος και τα όνειρα για μαμά και μπαμπά τελείωσαν. Σηκωνόμαστε να αναλάβουμε δράση. Το νερό στο βραστήρα θα ζεσταθεί και θα ξαναζεσταθεί πολλές φορές μέχρι να φτάσουμε να πιούμε στα όρθια έναν καφέ. Και είναι Σάββατο!

Μερικές φορές μένω ψύχραιμος και προσπαθώ να δω τη θετική πλευρά των πραγμάτων: Ξυπνάς πρωί; Έχεις όλη τη μέρα δική σου. Περισσότερες ώρες με τα παιδιά. Δεν θα βρεις ουρά στο φούρνο. Θα διαβάσεις τη Σαββατιάτικη εφημερίδα σου και μετά θα πας στην παιδική βιβλιοθήκη για την παράσταση. Θα …

Αραδιάζω αυτά και άλλα επιχειρήματα μέσα μου, αλλά τίποτα δεν πιάνει.

Έχω νεύρα!

Ο καφές χλιαρός. Ενημερώνομαι πως ο Μεγάλος θα περάσει το Σαββατοκύριακο σε ένα φίλο του και πρέπει μέχρι το μεσημέρι να έχει διαβάσει τα πάντα για τη Δευτέρα, αλλά και για την Τρίτη, γιατί…

Τα μικρά αφού μας ξύπνησαν έχουν ηρεμήσει και παίζουν σαν αγγελούδια. Αυτό για κάποιο λόγο με εκνευρίζει πιο πολύ!

Ο Μεγάλος όμως, «θέλει να δει κάτι στην τηλεόραση».

Δεν τον αφήνω να συνεχίσει:

-Αν δεν την κλείσεις τώρα, δεν θα πας πουθενά. Θα μείνεις μέσα όλο το Σαββατοκύριακο! Πήγαινε να διαβάσεις αμέσως! Πάμε μαζί. Που είναι το πρόγραμμά σου;

Με ακολουθεί μουρμουρίζοντας και διαμαρτυρόμενος.

Τα «λαμπάκια» μου αναβοσβήνουν με ταχύτητα.

-Θέλω να με βοηθήσεις στα Αρχαία, έχουμε και Όμηρο και στα Νέα πρέπει να γράψουμε τι αισθάνεται ο…    

Οι καθηγητές για κάποιο λόγο ακατανόητο θεωρούν πως αφού έχουν τα παιδιά το Σαββατοκύριακο, θα πρέπει να τους βάλουν διπλή και τριπλή δουλειά, αλλά και επαναλήψεις για διαγωνίσματα. Συνηθίζουν μάλιστα να το κάνουν ταυτόχρονα.

Αγνοώντας τα νεύρα μου!!!

Το διάβασμα γίνεται Βατερλό. Οι φωνές μας πρέπει να διαπέρασαν όλα τα πατώματα. -Για πες τις τρεις πόλεις που ίδρυσαν οι Φοίνικες (το έχω μόλις πει, αλλά ο Μεγάλος κοιτάζει αλλού)

Ξέρει φυσικά μόνο τη μία! Του λέω τις άλλες δυο με φωνές, χτυπάω το βιβλίο στο γραφείο και αποχωρώ. Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η γιαγιά που λέει να μην πιέζουμε τα παιδιά (μήπως έχει βάλει μικρόφωνα στο σπίτι;) Απαντάω παγερά και μετά από δυο τρεις μονολεκτικές απαντήσεις κλείνω το τηλέφωνο.

Τα μικρά τραβολογούν ένα κουτί που έχει μέσα μία τσίχλα. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν να την παραχωρήσει στον άλλο, ούτε να τη μοιραστούν. Σε ήρεμη φάση θα βρίσκαμε λύση. Τελικά βάζω τις φωνές…

Όλη πια η οικογένεια είναι εναντίον μου!

Μετά από λίγα λεπτά, είμαι ακόμη κι εγώ εναντίον μου!

Ένοχος! Στην πυρά!

Τι να κάνω τώρα;

Έχω χτυπήσει πόρτες, έχω μιλήσει άσχημα. Όλοι με αποφεύγουν σαν μίασμα.

Πρέπει να ηρεμήσω! Τι να κάνω; Την ώρα που χρειάζεσαι συμβουλές δεν είναι κανείς εκεί γύρω να σου τις δώσει. Προσπαθώ να ανακαλέσω γνώσεις:

-Βαθιές ανάσες και μετράμε ως το δέκα κάθε φορά. Ξεφυσάμε….

Όντως είναι χαλαρωτικό.

Τι άλλο να κάνω; Παίρνω ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία για γονείς το Τι θέλετε αλήθεια για τα παιδιά σας; του Γουαίην Ντύερ και διαβάζω: «... Το παιδί που βλέπει τις πράξεις του να αντιμετωπίζονται με ξεσπάσματα οργής μαθαίνει να κατηγορεί κάποιον άλλον γι’ αυτές και σύντομα γίνεται το είδος του ανθρώπου που ψάχνει πάντα μια εξωτερική δικαιολογία για να εξηγήσει γιατί τα πράγματα δεν πήγαν καλά...» Γίνομαι ακόμη πιο χάλια….

Θυμάμαι πως οι ειδικοί προτείνουν μια βόλτα. Λέω στην συσπειρωμένη εναντίον μου οικογένεια πως πάω να πάρω εφημερίδα. Αδιαφορούν πλήρως!

Διαλέγω το ψιλικατζίδικο που βρίσκεται κανένα εικοσάλεπτο μακριά. Περπατάω και όσο περπατάω τα νεύρα φεύγουν. Εντυπωσιακό. Οι τύψεις όμως με κατακλύζουν. Παίρνω δωράκια για όλους. Όλα τα απαγορευμένα (γλειφιτζούρια, τσίχλες κα). Πάω και στο βίντεο κλαμπ και παίρνω DVD. Ένα για τον καθένα …

Γυρίζω σπίτι και σιγά –σιγά η ηρεμία επανέρχεται. Γιατί όμως έπρεπε να περάσουμε όλη αυτή τη διαδικασία  για να βρεθούμε εκεί που θα έπρεπε να είμαστε από την αρχή;

Ο Μάρκ Τουέιν έγραφε πως  «ο θυμός είναι ένα οξύ που καταστρέφει περισσότερο το δοχείο που το περιέχει, παρά οτιδήποτε στο οποίο πέφτει επάνω». Και κάπως έτσι είναι. Ας μην το παρακάνουμε και στις τύψεις. Ο θυμός είναι ένα απολύτως φυσιολογικό συναίσθημα, αρκεί να μην ξεπερνά κάποια όρια. Και ασφαλώς είναι καλύτερο να τον εκφράζουμε παρά να τον «καταπίνουμε». Γιατί τότε μας δηλητηριάζει χειρότερα!

Μερικοί ειδικοί λένε πως καλό θα ήταν να είχαμε στο σπίτι ένα «σάκο του μποξ» κι όποτε έχουμε νεύρα, να ξεσπάμε πάνω του!

Άλλοι πάλι λένε πως θα πρέπει να ηρεμούμε επαναλαμβάνοντας κάποια φράση στον εαυτό μας όπως «ηρέμησε τώρα» ή να φεύγουμε μακριά χρησιμοποιώντας τη φαντασία μας. Το είχα δοκιμάσει κάποτε ξαπλωμένος στον καναπέ και «ταξιδεύοντας» σε λίμνες και ποτάμια….

Το χιούμορ (όχι ο σαρκασμός) μπορεί να μας βγάλει επίσης από τη δυσάρεστη κατάσταση. Όλα έχουν και την αστεία πλευρά τους, που περιμένει να την ανακαλύψουμε.

Για να μη φτάνετε στο απροχώρητο χαρίστε στον εαυτό σας ένα διάλειμμα εγκαίρως. Προειδοποιείστε π.χ. τα παιδιά πως «για τα επόμενα 15 λεπτά μη μου μιλήσετε εκτός κι αν πάρει φωτιά το σπίτι»

Μην αρχίζετε συζητήσεις ή… διαβάσματα σε ακατάλληλες στιγμές, όπου είναι σίγουρη η άσχημη κατάληξη. Αν το παιδί δεν μάθει στις 8.30 τι θα πει «κελεύει» θα το μάθει στις 9.30. Και μάλλον γρηγορότερα.

Αποφεύγετε τις «κακοτοπιές». Αν το χάος στο δωμάτιο του παιδιού σας εκνευρίζει, δεν έχετε παρά να μην …κοιτάτε και να κλείσετε την πόρτα! Το σημαντικό είναι να μείνετε ήρεμος…

Κι αν όλα αυτά δεν σας φτάνουν σκεφτείτε απλά πως τίποτε δεν αξίζει τόσο ώστε να μεταφέρετε τους καυγάδες που δεν κάνατε αλλού μέσα στο σπίτι σας. Καλό θα ήταν να εκφράζετε τον θυμό σας σε αυτούς που πρέπει. Και μην ξεχνάτε: «Για κάθε ένα λεπτό που θυμώνετε χάνετε 60 δευτερόλεπτα χαράς»! (Ralph Waldo Emerson)