Γράμματα του νεκρού αδερφού

Η μαρτυρία του θείου μου Χαράλαμπου Στοφόρου, στον οποίο είναι αφιερωμένο και το βιβλίο "Του νεκρού αδερφού -41 Γράμματα από το μέτωπο του Εμφυλίου", έχει ξεχωριστή σημασία... Καταθέτει στοιχεία από την περιπέτεια μιας ολόκληρης γενιάς... Προσέξτε και τι γράφει στον επίλογο για την "άφεση αμαρτιών". Αξίζει...

 

Στη φωτογραφία: Κώστας, Χαράλαμπος και Θύμιος Στοφόρος. Η ζωή ανοιγόταν μπροστά τους....

Γράμματα του νεκρού αδερφού

Ο Κώστας Ευθ. Στοφόρος με την παρουσίαση αυτού του βιβλίου που αφορά 41 γράμματα του θείου του Κων/νου Ν. Στοφόρου από την πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων κατά τον εμφύλιο πόλεμο έκανε μια προσφορά φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας τα γράμματα αυτά.

Το βιβλίο αυτό παρουσιάστηκε σε μια κατάμεστη αίθουσα στο Χαλάνδρι με παρουσιαστές τους Βασιλική Λάζου, Γιάννη Σκαλιδάκη.

Τονίσθηκε η παρουσίαση μιας φωνής από την πρώτη γραμμή ενός ανθρώπου που έγινε θυσία στον εμφύλιο πόλεμο που μας επιβάλλανε οι σύμμαχοι μας σαν γέρας των νικητών του β’ παγκοσμίου πολέμου.

Βρήκα την δύναμη και μπόρεσα να παρευρεθώ στην παρουσίαση αλλά βγήκα κατασυγκινημένος.

Είναι η φωνή ενός φοιτητή (3ετής) της Οδοντιατρικής σχολής που οι παράγοντες τότε του χωριού μας μπορούσαν να χαρακτηρίσουν εύκολα και με πάθος ποιοι ήταν αριστεροί α’ β’ και γ’ κατηγορίας όταν θα πήγαιναν να καταταγούν στον εθνικό στρατό.

Τους α’ τους έπαιρναν σε βοηθητικές εργασίες τους β’ στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων και τους γ’ στη Μακρόνησο και οι πιο ‘’επικίνδυνοι’’ στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ο Κων/νος Νικ. Στοφόρος όπως όλοι οι νέοι και νέες του χωριού μας πήραμε μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας, ανεξάρτητα ποια σημαία βρέθηκε κοντά μας. Δεν υπηρετήσαμε κόμματα και παρατάξεις. Το γέρας λοιπόν για τον αγώνα αυτόν ήταν η πρώτη γραμμή.

Από αυτή την γραμμή δεν έλειψε ούτε ο Κων/νος Ν. Στοφόρος αλλά ούτε και ο γράφων και άλλοι νέοι του χωριού μας.

Ο Κώστας Ν. Στοφόρος ήταν ο πρώτος που επιστρατεύθηκε και μετά την βασική εκπαίδευση στα βουνά της Μακεδονίας μέσα στον πάγο και τα χιόνια να μπορέσει ποιός ; αυτό το γενναίο παλικάρι με την μεγάλη σωματική δύναμη και την σωφροσύνη γερού μυαλού.

Έφτασε, όπως φαίνεται από τα γράμματα να παρακαλάει για έλεος. Η λογοκρισία που γινότανε τότε δεν τον άφηνε να εκφράσει όλες τις σκέψεις του και τα συναισθήματα του, για αυτό απευθύνει πολλές παρακλήσεις για θέση ανθρώπινη. Σημειώστε ότι από την ώρα που επιστρατεύθηκε τον Ιούνιο 1947 μέχρι τις 18-01-1948 δεν είδε κανέναν δικό του από την οικογένεια του.

Η 18^η Ιαναουρίου 1948  ήτανε η μέρα που παρέδωσε το πνεύμα του στο ανθρωπιστικό του καθήκον. Επαναλαμβάνω τα λόγια του στο τελευταίο του γράμμα που μου έστειλε ‘’ Αυτή τη στιγμή έξω γίνεται το μαλλιοβράσι (δλδ.μάχη) που ταχυδρομώ το γράμμα και πάω να δω τι γίνεται.’’

Όπως μάθαμε πήγε στη μάχη βλέπει τον λοχαγό τραυματισμένο και τρέχει να τον βοηθήσει. Ατυχώς όμως μια άλλη ριπή από πολυβόλο τους άφησε νεκρούς και τους δύο. Έτσι έκλεισε η ζωή του νέου αυτού που τον στείλανε να πολεμήσει σε ένα πόλεμο που κανένας δεν θα τον έκανε σαν αγώνα υπέρ βωμών και εστιών.

Σε δύο χρόνια ήρθε και η δική μου σειρά. Επιστρατεύθηκα 09-09-1948 και μετά την βασική εκπαίδευση στην πρώτη γραμμή.

Στη μάχη της Καρδίτσας (μέτρησα τότε 45 νεκρούς και παρουσίασα όπλα στην κηδεία τους για να τους μετρήσει), στη μάχη της Νάουσας και λίγο μετά τις 12-02-1949 στη μεγάλη μάχη της Φλώρινας όπου μια ριπή με τραυμάτισε στον βραχίονα.

Η περιπέτεια μου όμως δεν τελείωσε εδώ. Εδώ μάλλον άρχισε.

Σε δυο μήνες με στέλνουν στην ίδια θέση στο 105 Τάγμα Πεζικού και αυτή τη φορά στο λόχο Διοίκησης ως βοηθός σιτισμού.

Στις 11-07-1949 πηγαίνοντας να εφοδιάσουμε το τάγμα που ήταν στο Γράμμο με ένα αυτοκίνητο ¾ γεμάτο πολεμοφόδια και οι τέσσερις επιβαίνοντες οπλισμένοι στο αυτοκίνητο εκείνο, πάτησε νάρκη και το αυτοκίνητο πήρε φωτιά. Οι δυο συνάδελφοι που ήταν στις πόρτες τους τίναξε έξω, ο οδηγός και εγώ αναίσθητοι πήραμε φωτιά και καιγόμασταν. Έτρεξαν και άλλοι συνάδερφοι όμως και μας τραβήξανε έξω πίσω από μια κοτρόνα, παρά τις οδηγίες εφέδρου ανθυπολοχαγού να μας εγκαταλείψουν γιατί θα γινότανε έκρηξη.

Το μαρτύριο τώρα αρχίζει. Χρειάστηκαν 4-5 εγχειρήσεις για να επουλωθούν τα εγκαύματα. Ένας χρόνος ένας μήνας και μία μέρα για να βγω από το νοσοκομείο!!

Ο οδηγός δυστυχώς είχε τυφλωθεί από την φωτιά και εγκατέλειψε τα επίγεια σε 10 ημέρες.

Το μαρτύριο δεν σταμάτησε εδώ. Η καρδιά που προσβλήθηκε από τα πολλά μικρόβια των τραυμάτων χρειάστηκε μεγάλη εγχείρηση στην Αμερική. Γενικά οι συνέπειες του τραυματισμού αυτού μου προσφέρουν ακόμη δυσκολίες στην υγεία μου την σωματική.

Τα έγραψα αυτά για να τονίσω την θυσία του Κώστα Ν. Στοφόρου και το μαρτύριο το δικό μου.

Επίσης ένας θάνατος του Γιάννη Σιώπη είναι και αυτός από το ίδιο σχέδιο εξόντωσης των δήθεν αντιφρονούντων. Ο Γιάννης Σιώπης έμαθε για τον τραυματισμό μου και ερχόταν να με δει. Έπεσε σε ενέδρα και έπεσε νεκρός χωρίς να ανταμώσουμε. Οι άνθρωποι χωριανοί μας που έδιναν τους χαρακτηρισμούς είναι γνωστοί. Δεν ζει κανένας από αυτούς.

Εγώ προσωπικά τους έδωσα άφεση αμαρτιών και έστησα μνημείο στο χωριό μου σε όλους όσους γεννήθηκαν ήλθαν αποδήμησαν και αναπαύονται στο ιερό χώρο της Δωρικής γης.

Στον Κων/νο Ευθ. Στοφόρο του εκφράζω και πάλι τα συγχαρητήρια μου που έφεραν στο φως την φωνή ενός ιερού θύματος της οικογενείας μας, του χωριού μας  και γενικότερα της χώρας μας τον θείο Κων/νο Στοφόρο και για την τιμητική αφιέρωση του βιβλίου του σε εμένα.

 

Χαράλαμπος Π. Στοφόρος

ΥΓ. Επειδή πολλοί ενδιαφέρονται να μάθουν που μπορύν να βρουν το βιβλίο, γράφω πάλι πως οι εν Αθήανις μπορύν να το βρουν στο βιβλιοπωλείο των "Εκδόσεων των Συναδέλφων" (Ερεσσού 35, Εξάρχεια). Οι υπόλοιποι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μου μέσω μέιλ (stoforos@yahoo.com )