Φράουλες ποτισμένες με αίμα...

Ντροπή και αηδία... Οργή. Θλίψη. Άκουσα σήμερα το πρωί όσα έγιαννα στη Μανωλάδα. Θυμήθηκα που είχα δει τις φράουλες στο Μοναστηράκι σε ένα πάγκο να πουλιούνται προς 1 ευρώ το κιλό. Σκεφτόμουνα πως κάποτε ήταν ένα φρούτο που το τρώγαμε για λίγο καιρό την Άνοιξη. Τώρα κοντεύουμε να το βρίσκουμε όλο το χρόνο! Και φτηνό. Πάμμφηνο: Όσο η ανθρώπινη ζωή.
Τώρα κατάλαβα ακόμη μια φορά πως γίνονται αυτά: Με ανθρώπινο αίμα. Με σάρκες που τρυπάνε τα σκάγια. Κι ας είναι το χρώμα λίγο πιο σκούρο από το δικό μας.
Θυμήθηκα πως στην ίδια περιοχή πριν πέντε χρόνια και πάλι σε απλήρωτοςυ μετανάστες είχε εξαπολυθεί πογκρομ: Ουδείς τιμωρήθηκε.
Είχαμε διαβάσει τα ρεπορτάζ, μα συνεχίζαμε -άνετοι- να τρώμε φράουλες Μανωλάδας (τώρα νιώθω αηδία στη σκέψη). Δεν θέλω ούτε να βλέπω τις (φθηνές) φράουλες που ε΄χω στο ψυγείο...

Τα κλεμμένα λεφτά από τον ιδρώτα των μεταναστών -μεταξύ άλλων- ξοδεύονται για να αγοράζεται φθηνά, πάμθηνα η γυναικεία σάρκα : Λίγο πιο λευκή από τη δική μας αυτή τη φορά!
Πόσα και πόσα ρεπορτάζ για θύματα trafficking στην Ηλεία. Πόσες καταγγελίες για εμπλοκή των αστυνομικών αρχών: Όλα στο συρτάρι....

Στη Χαλκιδική για να υπερασπιστεί τους Καναδούς ..."επενδυτές" ο περιβόητος υπουργός Δημόσιας Τάξης έστειλε καραβιές ΜΑΤ και πολιόρκησε την Ιερισσό. Που είναι τώρα τα ΜΑΤ και οι εισαγγελείς για να πιάσουν τους μπράβους- δολοφόνους της Μανωλάδας;  

Έκλεισα το ραδιόφωνο συγκλονισμένος. Δεν μπορούσα να ακούω αυτή τη φωνή με την ξενική προφορά να μιά σα να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο: "Αφεντικό μας έδωσε υλικά, φτιάξαμε παράγκα δίπλα βενζινάδικο και μέναμε. Παίρναμε τρόφιμα από σουπερμάρκετ. Δεν ήταν πολύ καλά, αλλά δεν πεινούσαμε..."

33 ήταν εκείνη την ώρα σε νοσοκομεία. Οι άλλοι τραυματίες κρύβονται. Είναι βλέπεις "παράνομοι". "Λαθραίοι".

Όταν βεβαίως μας μαζεύουν τις φράουλες για μεροκάματα πείνας, είναι μια χαρά. Μετά φοράμε τη μάσκα του Χρυσαυγίτη (αυτή που πολλοί περισσότεροι από τους ψηφοφόρους των Νεοναζί κρύβουν μέσα στη ψυχή τους)

Κλείνω το ραδιόφωνο. Γυρίζω σπίτι με το ζεστό ψωμί και τα κουλούρια να ξυπνήσω τα παιδιά για το σχολείο. Τα βλέπω στον αθώο ύπνο τους και ντρέπομαι...

Αποφασίζω πως δεν είμαι πια Έλληνας! Όχι! Δεν μπορώ να είμαι συμπατριώτης με τον κάθε Χρυσαυγίτη, τον κάθε μπράβο της Μανωλάδας, τον κάθε υπουργό που υπηρετεί συνειδητά την καταστροφή αυτού του τόπου που κάποτε ήταν η Ελλάδα.

Δεν ανήκω σε αυτή τη χώρα που βασανίζει, εκμεταλλεύεται, σκοτώνει τους ανθρώπους που κυνηγημένοι έφτασαν στα χώματά της.
Δεν ανήκω σε αυτή τη χώρα που διαλύει την Παιδεία της.
Δεν είμαι συμαπτριώτης με όσους στέλνουν τους ψυχικά ασθενείς, τους ανθρώπους με αναπηρία, όλους τους ευάλωτους στον Καιάδα...

Φράουλες και αίμα. Το λέμε μέχρι το επόεμνο έγκλημα. Οι δολοφόνοι είναι σίγουροι για την ατμωρησία. Όπως και όσοι τους όπλισαν: Το κυνήγι του κέρδους, η θεοποίηση του χρήματος, το δηλητήριο του ρατσισμού που καλλιεργούν με κάθε τρόπο στο θερμοκήπιο τους τα ΜΜΕ.

Μοναδικό μας όπλο είναι η αλληλεγγύη: Μόνο έτσι μένει μια μικρή ελπίδα...