Η Στεφανία και οι ευχές

Για τη δουλειά της ζωγράφου Στεφανίας Βελδεμίρη έχω ξαναγράψει.
Το κείμενο άρχιζε έτσι:
"Δεν γνωρίζω τη Στεφανία Βελδεμίρη. Μου τη "σύστησε" μέσα από τη σελίδα της στο facebook η εξαιρετική συγγραφέας του "Όλα πάνε ρολόϊ (ή σχεδόν)" Στυλιάνα Γκαλινίκη.
Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι ζωγράφος και με τα πινέλα της αποφάσισε να βάλει χρώμα στα σχολεία. Και να το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι στην Ελλάδα..." και συνέχιζα παρουσιάζοντας έργα της από σχολεία.
Αυτό έγινε η αφορμή για να επικοινωνήσουμε μέσω διαδικτύου και ότν πριν λίγο καιρό επρόκειτο να έρθει στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου της Στυλιάνας, με ρώτησε αν είχα υπόψη μου κάποιο σχολείο όπου θα ενδιαφέρονταν να τους ζωγραφίσει αφιλοκερδώς τον τοίχο.
Σκέφτηκα το σχοελίο που βλέπω κάθε μέρα από το παράθυρο του γραφείου μου στην Αχαρνών. Επικοινώνησα με τη διευθύντρια που βρήκε καλή την ιδέα, όμως μετά κολλήσαμε στη γραφειοκρατία... Απογοητευμένος ενημέρωσα τη Στεφανία. Δεν κατάλαβα ποτέ πως ένα τέτοιο δώρο που θα ομόρφαινε το γκρίζο κτίριο και τη ζωή των μαθητών, αντιμετωπίστηκε με τόσο σκεπτικισμό και άρνηση...
Συχνά το σκέφτομαι κοιτάζοντας την άσχημη πόλη μας από το γραφείο και τα παιδιά που κάθε μέρα δίνουν το παρόν στα γκρίζα τους κουτιά...
Η Στεφανία όμως δεν είχε πει την τελευταία της λέξη. Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη (και μοναδική μέχρι τώρα) φορά στην παρουσίαση του "Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)", άνοιξε τη τσάντα της και έβγαλε αυτή την όμορφη ζωγραφιά:

"Είναι για σένα" μου είπε. "Είναι αυτό που θα ζωγράφιζα στον τοίχο του σχολείου. Αυτό που θα έβλεπες από το παράθυρό σου. Μπορείς να το κολλήσεις στο τζάμι και να το βλέπεις, σα να ήταν εκεί!"
Πήρα συγκινημένος το δώρο της, που το φυλάω προσεκτικά...
Όμως και πάλι οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν: Μου ζήτησε τη διεύθυνσή μου για να μου στείλει μια κάρτα. Μου εξήγησε ότι τις φτιάχνουν οικογενειακώς και τους αρέσει να τις στέλνουν στους φίλους τους. Να λοιπόν το 2010 της Στεφανίας, που μ' αυτό θα σας ευχηθώ κι εγώ τα καλύτερα:


...Και να ευχαριστήσω βεβαίως τον Τάσο, αλλά και τα παιδιά της Στεφανίας τη Κατερίνα και τον Άγγελο, που μου έφτιαξαν μια καταπληκτική κάρτα, γεμάτη θησαυρούς. Αυτή λυπάμαι, αλλά θα τη κρατήσω για τον εαυτό μου!