...έτσι θα μπορούσες να διαβάσεις στους τοίχους εκείνο το μακρινό 1979 που κάναμε τις καταλήψεις στα Πανεπιστήμια. Ανατρέψαμε ένα νόμο για την Παιδεία, ελπίζαμε σε πολύ περισσότερα!
...φαντάσου πως είχαμε εναντίον μας όλα τα μεγάλα κόμματα. Για να μην ξεχνιόμαστε: ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΚΚΕ- ΚΚΕεσ έκαναν το παν για να εμποδίσουν τις καταλήψεις. Εξ ου και το σύνθημα...
...η ιστορία γράφεται από τους νικητές, θα το μάθεις αυτό όταν μεγαλώσεις...
Τώρα είσαι μικρή και μου λες: "Μπαμπά χθες ήξερα τι είναι "Δικτατορία", αλλά τώρα το ξέχασα!".
Με ρωτάς: "Η "εκμετάλλευση" είναι κακό;"
...τι να σου απαντήσω;
Μεγαλώνεις σε μια χώρα υποτελή. Με μια κυβέρνηση που τρέμει τους πολίτες της. Πως να σου εξηγήσω τι θα πει "Δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα;" Ούτε οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν!
Μεγαλώνεις σε μια χώρα που η Κυβέρνηση της κλείνει το κέντρο της πόλης. Κάτι που θύμισε στο μπαμπά σου τις μέρες μετά το Πολυτεχνείο και τα τανκς στους δρόμους...
Ψιθυρίζω: ... μεγαλώνεις σε μια χώρα που σκοτώνει τα παιδιά της. Σε μια "μητριά- πατρίδα" που λέει κι ο ποιητής.
Όμως δεν θέλω να δεις άσχημα όνειρα. Κι έτσι σε πήρα μαζί μου σε μια βραδιά γεμάτη χρώματα, εκεί στο μακρινό για μας Μενίδι. Χαθήκαμε στους δρόμους των Αχαρνών, αναζητώντας το Καλλιτεχνικό Καφενείο Αχαρνέων. Κουράστηκες λίγο. Εκνευρίστηκα λίγο...
...και μετά μπήκαμε στο Παραμύθι. Γιατί υπάρχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χαίρεσαι να τους βλέπεις. Που δημιουργούν. Που ανοίγουν την αγκαλιά τους!
Τι όμορφος κόσμος, τι όμορφοι άνθρωποι.
Και μαζί η παρέα που είπε τα παραμύθια:
Ο Αλεχάντρο Ντίαζ, που μας γέμισε με νότες. Ο μπαμπάς με κόκκινα που σ' αρέσουν, η Στεφανία Βελδεμίρη η ζωγράφος που χαρίζει απλόχερα με γενναιοδωρία από μια αστείρευτη πηγή ταλέντου, η Θεοδοσία Καραγιάννη, φίλη, ψυχολόγος, έτοιμη κι αυτή πάντα να δώσει. Μας μάγεψε με τον τρόπο που είπε το Κίτρινο Παραμύθι μας. Και τέλος η Στυλιάνα Γκαλινίκη, συγγραφέας του βιβλίου -Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)- που ήταν η γεννεσιουργός αιτία των παραμυθιών. Και μας ταξίδεψε κάνοντας το Κόκκινο Παραμύθι μας ακόμη πιο όμορφο. Άλλωστε έιναι η μόνη που ξέρει την απάντηση στο τι είναι πιο κόκκινο από τα κόκκινα. Στη φωτογραφία όλοι με τη σειρά:
...τα παιδιά μας έδωσαν και τη συνέχεια του Λευκού Παραμυθιού, που δεν σας αποκαλύπτουμε ακόμα. Πάντως πρωταγωνιστούν ένα τρένο, κάτι σύννεφα και μερικά ψάρια...
...κι όλα κύλησαν μαγικά. Στο τέλος ο Σταμάτης από το Καφενείο, βρέθηκε να πετάει και να κατεβάζει τις κούκλες που είχε φτιάξει η Στεφανία από ψηλά...
...και φύγαμε με ζεστή καρδιά. Μπορείτε κι εσείς να δείτε τις ζωγραφιές μέχρι τις 16 Δεκεμβρίου που θα κρατήσει η έκθεση...
...το πρωί, στην επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, με την Αθήνα κλειστή, θυμάμαι και πάλι το σύνθημα:
ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ- ΖΗΤΩ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ!
...πιστεύοντας πάντα όμως στο συλλογικό αγώνα και όχι στην παραίτηση και την αποχή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου