...έχουμε δημιουργήσει μια αλυσίδα ανθρώπων που δημιουργεί κι ελπίζουμε πως θα συνεχίσει... Σας περιμένουμε κι εσάς...
Την αρχή του Λευκού Παραμυθιού θα την βρείτε εδώ.
...και η συνέχεια:
...Οι μέρες των διακοπών τελειώνουν. Καθώς με τα δάχτυλα των ποδιών σχηματίζουν κύκλους στο νερό, δεν μιλάνε πια. Τελειώνουν το παγωτό τους. Το καλοκαίρι θα φύγει γρήγορα και θ’ αρχίσει ο μακρύς χειμώνας του Βορρά. Ο Σοκοφλής θα εξακολουθεί να ζει στο ζεστό Νότο, όπου ο χειμώνας θ’ αργήσει να δείξει τα δόντια του, αλλά στη χώρα της Σελίνας με τις 1000 λίμνες θα είναι πια μόνο νύχτα…
Κρατιούνται από το χέρι και ο ένας μπαίνει στη σκέψη του άλλου. Μελαγχολούν… Σηκώνονται και παίρνουν το δρόμο για τον παλιό εγκαταλειμμένο σταθμό του τρένου. Ο ήλιος περνά μέσα από πανύψηλα καταπράσινα δέντρα. Αφριοφράουλες και φραγκοστάφυλα σκορπάνε μια γλυκιά ευωδιά. Υπάρχει μια μοναδική σιωπή. Ξαφνικά ένα αεράκι φυσά και γεμίζει με «κλέφτες» τον ουρανό. Απλώνουν τα χέρια να τους πιάσουν. Γελάνε και πάλι. Μόνοι τους μέσα στο δάσος. Τρεις –τέσσερις τάρανδοι που πίνουν νερό σε μια λιμνούλα γυρνούν ήσυχα και τους κοιτάζουν…
Περνάνε μπροστά από ένα ξύλινο κόκκινο σπιτάκι.
Μια ταμπέλα κρέμεται στη μπροστινή βεράντα. Εκεί με καλλιγραφικά γράμματα, μέσα σε ζωγραφισμένα λουλούδια, διαβάζει κανείς: Ison Tapiolan - Hammaslääkärit.
Hammaslääkärit: Τι λέξη κι αυτή! Ο Σοκοφλής δεν μπορεί ούτε να την προφέρει, όμως ξέρει τι σημαίνει: Οδοντίατρος.
Όσο για το όνομα, ξέρει και να το προφέρει, αλλά κάνει και αστεία μ’ αυτό, που προσπαθεί να τα εξηγήσει και στη Σελίνα:
Ο Ίσον Ταπι –νει-όλαν, δηλαδή = (ίσον) τα πίνει όλα! Κι αν σκεφτείτε ότι ο οδοντίατρός μας ήταν συνεχώς με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι, μάλλον θα δώσετε δίκιο στο Σοκοφλή! Πάντως η Σελίνα έλεγε πως είχε «ελαφρύ χέρι» και ήταν όχι μόνο ο καλύτερος οδοντίατρος, αλλά ο καλύτερος γιατρός σε όλη τη χώρα! Άσε που έλεγε τις πιο όμορφες ιστορίες…
Η Σελίνα συχνά έλεγε πως την πονάνε τα δόντια της, μόνο και μόνο για να την πηγαίνουν οι γονείς της στον Ίσον. Αυτός τα καταλάβαινε όλα κι ήξερε πότε η Σελίνα πονούσε στα ψέματα. Τότε της έκανε έναν «καθαρισμό» με κάτι ωραία φάρμακα που έκαναν το στόμα της δροσερό για μέρες και της έλεγε τα παραμύθια του….
…Έκαναν το γύρο του σπιτιού και βρήκαν τον Ίσον να κάθεται και να λιάζεται στην κουνιστή του πολυθρόνα με μια μπύρα στο χέρι. Χωρίς να σηκωθεί τους έκανε νόημα να καθίσουν…
Έμοιαζε με Άγιο Βασίλη ντυμένο στα λευκά. Στρογγυλός –στρογγυλός με κάτασπρη γενειάδα και κόκκινα μάγουλα. Χαμογελούσε συνέχεια και είχε μια βροντερή φωνή. Μιλούσε μόνο Λαπινκουλντιανά και η Σελίνα μετάφραζε συνέχεια ψιθυριστά στο Σοκοφλή. Όμως ο Σοκοφλής είχε την εντύπωση πως ο Ίσον καταλάβαινε όλες τις γλώσσες. Ακόμη και τα Ελληνικά. Έκανε πως δεν ήξερε τίποτε άλλο. Ποιος ξέρει γιατί!
Η Σελίνα περίμενε πως θα τους έλεγε κάποια από τις ιστορίες του, όμως ο Ίσον αντί να συνεχίσει να πίνει τη μπύρα του, σηκώθηκε βαριανασαίνοντας και πήγε στο σπιτάκι του. Μπήκε από την πίσω πόρτα και βγήκε ύστερα από λίγο κουβαλώντας ένα ειδικό σακίδιο. Η Σελίνα είπε στο Σοκοφλή πως το είχε φτιάξει ο ίδιος ο Ίσον και κρατούσε παγωμένες τις μπύρες του όταν ήθελε να πάει κάποια βόλτα…
-Έμαθα πως φεύγεις, είπε με τη βαριά φωνή του στα Λαπινκουλτιανά, απευθυνόμενος στο Σοκοφλή. Πριν φύγεις όμως θέλω να δεις κάτι!
Η Σελίνα μετάφρασε.
Τα δυο παιδιά ακολούθησαν τον Ίσον που βιαστικός πήρε το δρόμο για τον παλιό σταθμό.
-Σήμερα είναι η μέρα, μονολογούσε.
Ο καιρός αλλάζει απότομα στο Βορρά… Μια πυκνή ομίχλη άρχισε να απλώνεται ξαφνικά καθώς έφτασαν στο σταθμό με τις χορταριασμένες ράγες. Όλοι οι ήχοι είχαν σβήσει μέσα στο πουπουλένιο πρωινό.
Πέρασε λίγη ώρα χωρίς να μιλά κανένας. Και τότε…
…Δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους. Ακούστηκαν ένα, δυο, τρία σφυρίγματα τρένου και ο ήχος μιας ατμομηχανής που πλησίαζε…
…συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου