Ένα παράξενο μήνυμα και οι "μπύρες" του Ίσον-Τα-Πίνει-Όλα

...Το Λευκό παραμύθι χάρη στις οδηγίες των παιδιών που βρέθηκαν στο Καλλιτεχνικό Καφενείο Αχαρνέων συνεχίζεται... Ο πίνακας είναι της Στεφανίας Βελδεμίρη, η ζωγραφιά -μήνυμα είναι της Ιόλης, που μου δίνει απαντήσεις σε ότι απορίες έχω για τη συνέχεια του Παραμυθιού...



...η συνέχεια:

Μέσα από την ομίχλη φάνηκε το τρένο, που σταμάτησε μπροστά στα παιδιά και τον Ίσον. Είχε μια ατμομηχανή κι ένα μόνο βαγόνι. Δεν είδαν κανέναν. Η πόρτα του βαγονιού όμως άνοιξε μόνη της και ο Ίσον τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν. Χωρίς να το σκεφτούν στιγμή ανέβηκαν τη μικρή σκαλίτσα και βρέθηκαν στο βαγόνι.
Μα τι βαγόνι ήταν αυτό! Σαν ένας μεγάλος παιδότοπος… Λευκοί καναπέδες, μαξιλάρια και χαλιά, παιχνίδια και στο βάθος ένας πάγκος με τούρτες και αναψυκτικά.
Ο Σοκοφλής όμως σαν μαγεμένος, χωρίς να μιλά, πλησίασε προς την άκρη του βαγονιού. Ήταν ένας πίνακας και μπροστά του κάποιος είχε βάλει άσπρα γαρίφαλα. Ο Σοκοφλής σήκωσε ένα και το κράτησε μπροστά στον πίνακα. Η Σελίνα δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν…


-Μα αυτό το έχω δει στο όνειρό μου μονολόγησε ο Σοκοφλής. Ένα πιάνο με βαμμένα πλήκτρα από το γαλάζιο ως το βαθύ μπλε, γύρω πουλιά, ένα αγόρι που διάβαζε ένα βιβλίο που έγραφε «Η σκισμένη σελίδα της ιστορίας» κι ένα κορίτσι που του πρόσφερε ένα άσπρο γαρίφαλο…
Ο Ίσον τους κοιτούσε με ένα αινιγματικό χαμόγελο, καθώς εκείνη ακριβώς τη στιγμή το τρένο ξεκίνησε. Από τα παράθυρα φαινόταν μόνο λευκή ομίχλη… Κι ύστερα ένιωσαν πως το τρένο απογειωνόταν. Βγήκαν από την ομίχλη για να βρεθούν στον καταγάλανο ουρανό. Αυτό μόνο για λίγο, γιατί δεν άργησαν να μπουν σε ένα σύννεφο που όχι μόνο έμοιαζε, αλλά και μύριζε σαν κρέμα σαντιγί.
Ο Σοκοφλής είχ εμείνει με το γαρίφαλο στο χέρι, όταν τον φώναξε η Σελίνα. Ήταν σα να έβγαινε από όνειρο. Μόνο τότε κοίταξε γύρω του και κατάλαβε πως πετούσαν. Η φίλη του ήταν γονατισμένη στο λευκό χαλί και τον φώναζε:
-Έλα! Κοίτα έχει μια ζωγραφιά κι ένα γαρίφαλο!
-Κάποιος νομίζω σας έχει αφήσει μήνυμα, είπε μιλώντας για πρώτη φορά ο Ίσον.
Ο Σοκοφλής έσκυψε δίπλα στη Σελίνα. Τι είναι αυτό;
-Σίγουρα το έχει ζωγραφίσει κορίτσι, είπε με βεβαιότητα η Σελίνα. Τι θέλει να μας πει όμως;
Ο Ίσον γονάτισε κι αυτός δίπλα τους και άνοιξε την τσάντα του. Έβγαλε ένα μπουκάλι μπύρα, ξεβίδωσε το καπάκι και ήπιε μια γερή γουλιά.
-Πριν σας πω για το μήνυμα, θα σας πω μια αλήθεια για μένα. Σοκοφλή το ξέρω πως με λες ο Ίσον Που Τα-Πίνει-Όλα…
Ο Σοκοφλής πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά ο Ίσον τον έκοψε:
-Έλα δεν πειράζει κι εγώ έβγαζα αστεία ονόματα στους μεγάλους όταν ήμουνα μικρός. Να τη θεία μου την Τούγια Πόρας τη φώναζα Πέ-Τούγια Πόρτας. Για να μη σου πω άλλα χειρότερα! Όμως το μυστικό μου, αλλά δεν θέλω να το πείτε σε κανένα, είναι πως σιχαίνομαι τη μπύρα… Είναι πικρή και αηδιαστική!
-…μα τότε, πήγε να πει η Σελίνα
-…Τότε γιατί την πίνω; Το ξεκίνησα όταν πήγαινα στο σχολείο για να κάνω το μεγάλο. Μετά ήθελα να κάνω τον «μάγκα» στους φίλους μου και έλεγα πως μπορώ να πιω περισσότερο από τον καθένα. Κι όταν μεγάλωσα κάνοντας πως πίνω πολλές μπύρες, όλοι νόμιζαν πως όταν μιλούσα ή έπαιζα ήμουνα λίγο μεθυσμένος κι έτσι δικαιολογούσαν τις τρέλες μου! Στην πραγματικότητα δεν ήπια ποτέ γουλιά! Γεμίζω τα μπουκάλια με νερό με φυσαλίδες και πίνω από αυτό!
Τα παιδιά κοιτούσαν έκπληκτα τον Ίσον.
Το πιο παράξενο όμως είναι ότι ενώ ο Ίσον όλα αυτά τα έλεγε στα Λαπινκουλντιανά, ο Σοκοφλής καταλάβαινε κάθε λέξη του! Δεν πρόλαβε όμως να πει τίποτε γιατί ο Ίσον πήρε στα χέρια του τη ζωγραφιά- μήνυμα κι άρχισε πάλι να μιλά:
-Είναι ξεκάθαρο: Θα πρέπει να περάσουμε από τη χώρα των καλαμποκιών. Να βλέπετε τον πέτρινο φράχτη, το σπιτάκι και τις καλαμποκιές, δίπλα στο χαμογελαστό κορίτσι;
Κοίταξαν κι οι δυο με απορία τη ζωγραφιά: Εντάξει το σπιτάκι και ο φράχτης, μα οι καλαμποκιές;

Ο Ίσον λες και διάβαζε τη σκέψη τους είπε:
-Να δείτε τη ζωγραφιά με τα μάτια της ψυχής σας, όπως ακριβώς τη ζωγράφισε και το κοριτσάκι. Αλλά μη μου πείτε πως δεν βλέπετε και τις πεταλούδες;
-Τις βλέπουμε! Είπαν κι οι δυο με μια φωνή.
Είναι μια οικογένεια από λευκές ανθρωποπεταλούδες. Ζουν σε μια χώρα πάνω από το Βόρειο Πόλο, όπου υπάρχει αιώνια Άνοιξη. Πρέπει να περάσεις από εκεί για να φτάσεις στη Χώρα της Καρδούλας.
-Της Καρδούλας; Ρώτησε δυνατά ο Σοκοφλής
-Να δεν βλέπεις; Έχει ζωγραφίσει τη φετινή Βασίλισσα, την Πριγκίπισσα και τη φίλη της.
-Τη φετινή Βασίλισσα; Ήταν η σειρά της Σελίνας να ρωτήσει.
Ξέρετε η Σελίνα λάτρευε τις ιστορίες με Πριγκίπισσες και Βασίλισσες…
-Ναι, τη φετινή απάντησε ο Ίσον. Στη Χώρα της Καρδούλας κάθε χρόνο βγάζουν καινούργια Βασιλική Οικογένεια. Διαλέγουν την πιο αγαπημένη οικογένεια της χρονιάς και την ανεβάζουν στο θρόνο. Μόνο όποιος αγαπάει μπορεί να κυβερνήσει, λένε. Οι άλλοι, αργά ή γρήγορα γίνονται τύραννοι. Μα ακόμη κι ο πιο καλός άνθρωπος αν μείνει για καιρό βασιλιάς χαλάει . Γι’ αυτό τους αλλάζουν κάθε χρόνο…
-Μα που τα ξέρεις όλα αυτά; ρώτησε πάλι η Σελίνα…
-Αυτό δεν θα σας το πω τώρα!
-Και ποιος άφησε το μήνυμα και γιατί; Ρώτησε ο Σοκοφλής
-Αυτό θα το ανακαλύψετε μόνοι σας! Σας αφήνω λίγο. Πάω να δώσω οδηγίες στον Μηχανοδηγό.

…συνεχίζεται…