Που ταξιδεύουν τα παραμύθια;

Το Λευκό Παραμύθι με τις ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη συνεχίζεται... Καθώς δείχνουν τα πράγματα μικροί και μεγάλοι Χαλανδραίοι θα έχουν την ευκαιρία να το ακούσουν πρώτοι σε ολοκληρωμένη μορφή, αλλά και να δουν τις ζωγραφιές...
Η Παραμυθοέκθεση θα ταξιδέψει από τό Καλλιτεχνικό Καφενείο Αχαρνέων στο Στέκι της Αβέρωφ 7Α στο Χαλάνδρι!
21, 22 & 23 Ιανουαρίου θα ζήσουμε σε έναν κόσμο χρωματιστό με ζωγραφική, μουσική, αφηγήσεις παραμυθιών κια με πολλές εκπλήξεις!
Λεπτομέρειες προσεχώς!!!

Το Παραμύθι...

Ο Ίσον δεν απάντησε στις ερωτήσεις τους, παρά τους χαιρέτησε με το αινιγματικό του χαμόγελο και πήγε πάλι να «δει τι κάνει ο φίλος του ο μηχανοδηγός»
Τα παιδιά δεν πρόλαβαν να αναρωτηθούν και πολύ καθώς αυτή τη φορά το ταξίδι ήταν πολύ σύντομο.
Ακούστηκε η φωνή να μιλά στα αγγλικά από το μεγάφωνο:
End of train destination. Passengers are kindly requested to disembark
Με άλλα λόγια το τρένο είχε φτάσει στο τέλος της διαδρομής και θα έπρεπε να κατεβούν. Πήρε ο καθένας το μπαλόνι του, η Σελίνα την κόκκινη καρδιά και ο Σοκοφλής το φουσκωτό ποτήρι με το γάλα και βγήκαν έξω στη Χώρα της Καρδούλας.
Πώς το κατάλαβαν; Δεν ήθελε πολύ σκέψη; Ένα τεράστιο κόκκινο δέντρο σε σχήμα καρδιάς τους υποδέχτηκε στη χώρα. Πάνω του στριφογυρνούσαν μικρά χάρτινα καραβάκια. Πίσω του σε έναν ζωγραφισμένο τοίχο ήταν γραμμένες παράξενες νότες, που μόλις τις κοιτούσες άφηναν έναν μελωδικό ήχο.



Τα δυο παιδιά κοιτούσαν μαγεμένα. Κανείς δεν φαινόταν πουθενά.
Προχώρησαν λίγο και βρέθηκαν σε αν χωράφι με παγωτολούλουδα. Ο Σοκοφλής όρμησε πάνω τους λες κι είχε να φάει χρόνια. Η Σελίνα προσπαθούσε να τον σταματήσει και του έδειχνε ένα λόφο που ξεπρόβαλλε ανάμεσα σε δυο παράξενα δέντρα που έμοιαζαν με γλειφιτζούρια.
Ήταν σίγουρη πως πάνω στο λόφο βρισκόταν το Παλάτι της Χώρας της Καρδούλας.
Ήδη το μπαλόνι της έμοιαζε να την τραβάει προς τα κει. «Λες αυτό να εννοούσε ο Ίσον;» Προσπαθούσε να πείσει τον Σοκοφλή αν προχωρήσουν, αλλά αυτός έπεσε στα γόνατα και την παρακαλούσε να μείνουν λίγο ακόμη στο παγωτοχώραφο…



Ευτυχώς που και το δικό του μπαλόνι άρχισε να τον τραβάει προς το παλάτι, αλλιώς ο Σοκοφλής ποτέ δεν θα ξεκολλούσε από τα παγωτά. Άσε που κολλούσαν πια και τα χέρια του ενώ η μύτη του φαινόταν να έχει κάνει βουτιά σε παγωτό βανίλια!
Η Σελίνα έβαλε τα γέλια όταν είδε. Ο Σοκοφλής πήγε να θυμώσει με τη φίλη του, όταν ακούστηκε μια φωνή:
-Ήρθαν!
Λες κι αυτό ήταν το σύνθημα, τώρα οι φωνές έγιναν πολλές:
-Ήρθαν! Ήρθαν!!
Κόσμος πολύς ντυμένος στα άσπρα και στα κόκκινα άρχιζε να τους πλησιάζει από παντού. Ανάμεσα τους ξεχώριζε μια πανύψηλη γυναίκα τυλιγμένη σε μια ολόλευκη γούνα. Αυτή ήταν που ήρθε πρώτη κοντά τους για να τους καλωσορίσει.
-Καλώς τους κι ας αργήσανε!
Από δίπλα της ξεπετάχτηκε ένας κοντούλης άντρας με ένα τεράστιο κατάλευκο μουστάκι και μια επιβλητική άσπρη στολή στολισμένη με μια μεγάλη κόκκινη καρδιά, που στη μέση της είχε κεντημένο ένα χρυσό κλειδί.
-Αγαπητοί μου φίλοι, είναι μεγάλη τιμή για μένα τον Άκουσον- Άκουσον, Μέγα Θησαυροφύλακα της Καρδούλας, να σας υποδέχομαι στην όμορφη και αγαπημένη χώρα μας. Αν και οι περιστάσεις που σας φέρνουν εδώ είναι (γκχ! γκχ! –εδώ έβηξε λίγο) μάλλον δυσάρεστες θέλω να σας ευχηθώ μια αξέχαστη διαμονή…
Η Σελίνα και ο Σοκοφλής τα είχαν χάσει και κοιτάζονταν μεταξύ τους. Ούτε κατάλαβαν τι τους είπαν στη συνέχεια διάφοροι επίσημοι, ούτε κατάλαβαν πως έφτασαν στο παλάτι μπροστά σε ένα τεράστιο τραπέζι, που χωρούσε –τι να πει κανείς; -χιλιάδες ανθρώπους
-Εδώ στην Καρδούλα τρώμε πάντα όλοι μαζί, τους εξήγησε η ψηλή γυναίκα που –όπως τους συστήθηκε ήταν η Μεγάλη Τραπεζοκόμος Μέλο –Μακαρόνιν.
-Με διάλεξαν λόγω ύψους, νομίζω, τους εκμυστηρεύθηκε. Είμαι η μόνη που μπορώ να δω από τη μια άκρη του τραπεζιού στην άλλη και να καταλάβω αν λείπει κάτι. Επίσης είμαι η μόνη που βλέπω όλους τους σερβιτόρους και τους μάγειρες για αν τους καθοδηγώ και να τους ελέγχω. Βλέπεις, δεν είναι όλοι το ίδιο καλοί. Εδώ στην Καρδούλα, κάθε μέρα αλλάζουν αυτοί που ετοιμάζουν το τραπέζι και τα γεύματα. Δεν υπάρχει κανείς που να μην περνάει από αυτή τη θέση: Ακόμη κι εγώ!
-Αγαπητή Μέλο, τα παιδιά θα έχουν όλο τον καιρό να μάθουν τις συνήθειες μας, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τους μιλήσουμε για την αποστολή τους, είπε ο Άκουσον- Άκουσον που τόση ώρα… άκουγε σιωπηλός.
-Έχετε δίκιο Θησαυροφυλακούλη μου, είπε η Μέλο και του έσκασε ένα φιλί στη μύτη. Εκείνος έγινε κατακόκκινος, την ίδια ώρα που το χαμόγελο έφτανε μέχρι τ’ αυτιά του.
-Λοιπόν, είπε αφού συνήλθε από την ταραχή του. Η βασιλική οικογένεια της Καρδούλας έχει εξαφανιστεί. Και μόνο εσείς μπορείτε να τη βρείτε!

...συνεχίζεται...