Ημέρες ντροπής για την Ελλάδα...

...σκεφτόμουνα τι να πω, ποιά επιχειρήματα να επικαλεστώ... Πως να προτρέψω... Η Κυβέρνηση (δεν έχω όρεξη ούτε τους χαρακτηρισμούς που αρμόζουν να δώσω) περνάει με κατεπείγουσα διαδικασία το νόμο που θα μας φέρει στην Ελλάδα πριν από την Επανάσταση
του 1909...
...και ακούω γύρω μου: Δεν έχει νόημα! Εγώ θα δουλέψω...
Τι να πω; Ο ραγιαδισμός μας έγινε δεύτερη φύση... Η Ελλάδα της Αντίστασης, της "βαθιάς ψυχής" είναι άραγε παρελθόν;
...κι εμείς οι γονείς πως θα κοιτάμε πια τα παιδιά μας στα μάτια; Τι θα τους πούμε σε δέκα - είκοσι χρόνια στα ερείπια μιας Ελλάδας που παραδώσαμε στις Δυνάμεις Κατοχής χωρίς ούτε μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων;
Κάποτε ακόμη κι ένας δικτάτορας είχε αναγκαστεί θέλοντας και μη να πει το ΟΧΙ. Σήμερα τα ανδρείκελα -που κάποιοι, αρκετοί, τα ψηφίσατε (!!!) δίνουν χωρίς δισταγμό γη και ύδωρ.
...κάποτε η Ιστορία θα γράψει πως ήταν τα "χρόνια της ντροπής"... Κάποτε...
Το θέμα είναι αύριο τι κάνουμε! Κατεβαίνουμε στους δρόμους. Είναι η μόνη απάντηση!



Εδώ σ' αυτή την ίδια χώρα, σε περίοδο Γερμανικής Κατοχής ο λαός της Αθήνας τόλμησε να βγει άοπλος μπροστά στις σιδερόφραχτες δυνάμεις. Σε αυτή τη διαδήλωση που ο Ελύτης με το Άξιον Εστί της χάρισε την αθανασία.
Η Μεγάλη Έξοδος: "Τις ημέρες εκείνες, έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και αποφάσισαν να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει, μια παλάμη τόπο κάτω από το ανοιχτό πουκάμισο με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου, όπου είχε κράτος και εξουσία η Άνοιξη..."
Το έβαλα να το ακούσουμε με τα παιδιά. Η φωνή του Μάνου Κατράκη γέμισε το σπίτι. Μια ανατριχίλα... Να προσπαθείς να εξηγήσεις στα παιδιά. Τι δύσκολο...


...και συνεχίζω να σκέφτομαι... Και το μυαλό μου πάει σε ένα τραγούδι... Δεν θέλουν μόνο να μας πάρουν τα λεφτά, θέλουν αν μας τσακίσουν. Να μη σηκώσουμε κεφάλι για χρόνια. να μας πάρουν την ψυχή. Ας μην τους την χαρίσουμε... Πριν αποφασίσετε αύριο να γίνετε απεργοσπάστες (δεν σας αρέσει η λέξη; -την αλήθεια περιγράφει) διαβάστε τους στίχους κι ακούστε το τραγούδι. Μετά κοιτάξτε τ απαιδιά σας στα μα΄τια και σκεφτέιτε το μέλλον στο οποίο είσαστε συνένοχοι...

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες -"μα τι τρέχει;"
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.