Μαθήματα ζωής από τα παιδιά

Από τα πιο ενδιαφέροντα μπλογκ που παρακολουθώ είναι το Ημερολόγιο μιας ξένης. Κείμενα μιας κοπέλας με εξειρετικό ταλέντο που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεσαι εκεί κοντά της. Η σημερινή της ανάρτηση, εξαιρετικά διδακτική και για μας τους γονείς είναι ένα δώρο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Κι έτσι απλά της δίνω το λόγο (κι αφού το διαβάσετε, σκεφτείτε ότι για πολλούς αυτή η κοπέλα είναι μια... "ξένη")

Μάθημα: Πως ξεπερνάμε φοβίες…
Αναρτήθηκε από ΞΕΝΗ 13.12.09

Πριν από λίγο καιρό μας είχε επισκεφθεί η θεία μου μαζί με την κόρη της, την μικρή Χριστινούλα. Η ξαδερφούλα μου, πηγαίνει δημοτικό και, όπως μου έχει πει και η ίδια, σε όλα τα μαθήματα έχει άριστα. Είναι πανέμορφη (όχι επειδή είναι ξαδέλφη μου) αλλά είναι σαν τα παιδάκια που παίζουν σε διαφημίσεις του Βιτάμ. Αδύνατο, με μακριά ξανθά μαλλιά, με όμορφο χαμόγελο και πάντα ευγενική και καλοσυνάτη.

Όταν ήρθε, λοιπόν, Αθήνα της πρότεινα να πάμε βόλτα και χάρηκε πολύ. Κατά κάποιο τρόπο μου θύμιζε τον εαυτό μου στην ηλικία της, όπου όταν πήγαινα στο χωριό, η θεία μου (δηλαδή η μητέρα της) με έπαιρνε και πηγαίναμε βόλτες στα κτήματα και στο ρυάκι του χωρίου. Και τότε ήταν που ρώταγαν την θεια μου: «Κόρη σου είναι η μικρή, σου μοιάζει πολύ» και η θεία μου με μεγάλη χαρά και περηφάνια έλεγε: «Δεν είναι κόρη μου αλλά μου μοιάζει πολύ» και όντος όταν ήμουν μικρή πιο πολύ έμοιαζα στην θεία μου παρά στην μητέρα μου.
Έτσι και εγώ πήρα την ξαδέλφη μου και πήγαμε βόλτα. Πριν φύγουμε σταμάτησα στο περίπτερο να αγοράσω κάτι και άκουσα την περιπτερού να με ρωτάει: «Κόρη σου είναι η μικρή;». Προς στιγμήν χάρηκα και αυθόρμητα την ρώτησα: «Αλήθεια σου μοιάζω με την μικρή; Τόσο όμορφη είμαι;»
Η περιπτερού γέλασε και μου είπε: «Ναι μοιάζετε… πιο πολύ βέβαια στα μαλλιά».
Ήθελα να της πω «Μας υποχρέωσες», (τα μαλλιά της Χριστινούλας είναι φυσικά ξανθά, μακριά και πλούσια, ενώ τα δικά μου βαμμένα ξανθά και κομματάκι ταλαιπωρημένα) αλλά δεν είπα τίποτα.
Είχα υποσχεθεί στην ξαδερφούλα μου να πάμε για παγωτό και εκείνη είχε χαρεί πολύ. Στο δρόμο για το μαγαζί με τα παγωτά την είχα πιάσει από το χέρι και μιλούσαμε. Εγώ της έλεγα για την Αθήνα και εκείνη μου έλεγε για την κωμόπολη που μένει τα τελευταία πέντε χρόνια.
Σε κάποια φάση, αφήνει το χέρι μου και ενώ εγώ προχωρούσα μπροστά και της έλεγα τα δικά μου, εκείνη έχει εξαφανιστεί. Μόλις πήρα χαμπάρι τι είχε συμβεί έπαθα σοκ. Βλέπω τριγύρω και τι να δω; Η ξαδέλφη μου έχει πάρει αγκαλιά ένα σκύλο. Τι σκύλο δηλαδή, αυτό το πλάσμα έμοιαζε πιο πολύ με τίγρη που έχει στραπατσαριστεί η μούρη του, παρά με σκύλο.
Η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις το είδα αυτό ήταν η εξής: «Χριστέ μου, πάει η Χριστινούλα. Αυτό ήταν θα την κατασπαράξει το ζωντανό. Τι θα πω στην θεία μου;»
Πήγα, την άρπαξα από το χέρι και άρχισα να της φωνάζω. Αλλά εκείνη πολύ ήρεμη μου είπε: «Μη φοβάσαι το σκυλάκι δεν κάνει κακό σε κανέναν. Να, χάιδεψε το και εσύ αν θέλεις.»
Ναι, αυτό μου έλλειπε να απλώσω χέρι πάνω στο «σκυλάκι» και να μείνω και κουλή. Την πήρα να φύγουμε και φτάσαμε στο ζαχαροπλαστείο για να φάμε παγωτό.
Μεταξύ παγωτού σοκολάτας και παγωτού φράουλας με είχε πιάσει εκείνο το πράγμα που πιάνει σε γενικές γραμμές κάτι τύπους σαν εμένα που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, και σαν να μην έφτανε αυτό, συμβουλεύουν και τα παιδάκια κιόλας …
Μεταξύ των άπειρων συμβουλών που της έδινα (χωρίς να μου τις έχει ζητήσει) εκείνη μου είπε μια απίστευτη ιστορία. Συγκεκριμένα μου είπε: «Ξέρεις δεν τα φοβάμαι τα σκυλάκια διότι είναι καλά ζώα. Όταν δεν θέλεις να τους κάνεις κακό δεν σου κάνουν ούτε αυτά. Μόνο παρέα θέλουν.» Και συνέχισε: «Μια φορά πριν δυο χρόνια που ήμουν πιο μικρή. Γύρναγα σπίτι από τα αγγλικά. Είχε σκοτεινιάσει και έκανε πολύ κρύο. Δεν είχε έρθει ο αδελφός μου να με πάρει και γύρναγα μόνη μου. Στην στροφή για το σπίτι βλέπω ένα μεγάλο μαύρο σκυλί να γαυγίζει. Μόλις με βλέπει αρχίζει και τρέχει κατά πάνω μου. Τότε άρχισα να τρέχω και εγώ από τον φόβο μου. Έτρεχα, έτρεχα και κουραστικά πολύ. Ε… δεν άντεχα άλλο να τρέχω και πέταξα την τσάντα με τα βιβλία κάτω, γύρισα στο σκυλί που γαύγιζε, το έπιασα από το λαιμό και το πέταξα κάτω.»
Στο μεταξύ όση ώρα μου έλεγε όλα αυτά η Χριστινούλα εγώ έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Αν μου τα έλεγε αυτά άλλο παιδί θα πίστευα ότι λέει ψέματα 100% αλλά η Χριστινούλα είναι τόσο αθώο παιδί που δεν λέει ποτέ ψέματα.
Η ερώτησή μου, μόλις τα είπε αυτά ήταν: «Και τι έκανε το σκυλί μετά απ’ αυτό; Σου επιτέθηκε».
Εκείνη, σχεδόν, χαμογελαστά μου είπε: «Όχι. Το καημένο τρόμαξε τόσο πολύ που σηκώθηκε από το έδαφος και έφυγε τρέχοντας σαν τρελό. Τώρα χαϊδεύω όλα τα σκυλάκια που βλέπω, μικρά και μεγάλα, και ξέρω ότι κανένα δεν θα μου κάνει κακό διότι εγώ τα αγαπάω και αυτά το καταλαβαίνουν».
Εγώ, λοιπόν, που έκανα την δασκάλα πριν λίγα λεπτά, είχα πάρει ένα καλό μάθημα από ένα παιδάκι του δημοτικού. Ότι τελικά οι φοβίες (που θα μπορούσε άνετα να μοιάζουν με μαύρα σκυλιά που μας κυνηγάνε), είτε μεγάλες, είτε μικρές είναι αυτές με ένα και μόνο τρόπο εξαφανίζονται. Με την αντιμετώπιση.
Και όχι μόνο να τις δει κανείς κατάματα αλλά, όπως έκανε και η ξαδέλφη μου, αλλά να τις αρπάξει από το λαιμό και να τις βάλει κάτω. Μόνο τότε δεν θα σταματήσει το κυνήγι.