Ιστορίες με πολύ Μελάνι

Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα στον "Ιανό" για την παρουσίαση του βιβλίου της Στυλιάνας Γκαλινίκη Όλα πάνε ρολόι (ή σχεδόν) ( παρεμπιπτόντως νομίζω πως θα είναι το επόμενο στοίχημα που θα κερδίσσω μετά το "Ιμαρέτ" και το μυθιστόρημα της Στυλιάνας θα πάρει το επόμενο βραβείο!)
Σε αυτή την εκδήλωση συνάντησα για πρώτη φορά την κυρία Πόπη Γκανά, εκδότρια για όσους δεν το γνωρίζουν του Μελανιού...
Είχαμε μιλήσει παλιότερα στο τηλέφωνο, και είχαμε δώσει ραντεβού στην παρουσίαση του Ντέιβιντ Σερντάρις -όταν είχε έρθει στην Ελλάδα- αλλά μια γρίπη (όχι των χοίρων, ούτε των πουλερικών) με κράτησε μακριά.
Της είπα λοιπόν πως στη στήλη μου στο περιοδικό (Votre Beaute) αναφέρομαι τόσο συχνά στις εκδόσεις Μελάνι που στο τέλος θα νομίζουν ότι εργάζομαι για λογαριασμό της!
Η αλήθεια είναι ότι η κυρία Γκανά, με την αγάπη της για το καλό βιβλίο και τη γνώση της, έχει κάνει τον τίτλο "Μελάνι" συνώνυμο των ποιοτικών εκδόσεων. Μόνο τον τελευταίο καιρό έχω διαβάσει ένα σωρό σημαντικά βιβλία από τις συγκεκριμένες εκδόσεις που δεν προλαβαίνω καν να τα παρουσιάσω! (στην τσάντα μου κουβαλάω τώρα το "Ελιξίριο της μακροζωίας" του Μπαλζάκ)
Καθόλου τυχαία λοιπόν, εκεί στον Ιανό κάθισα στο ίδιο τραπέζι με δυο συγγραφείς: Τη γνωστή μου από το μπλογκ της Εύα Στάμου Είναι παράξενο να συναντάς έναν διαδικτυακό σου φίλο, που δεν έχεις ξανδεί δια ζώσης! Το βιβλίο της "Μεσημβρινές Συνευρέσεις" είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει και μου πρόσφερε ένα αντίτυπο:

Καθώς το διάβαζα μια δυο μέρες αργότερα, με έκπληξη και απόλαυση, επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά το γεγονός, πως ό,τι καλύτερο γράφεται τον τελευταίο καιρό μας έρχεται από το χώρο του διηγήματος. Οι γνώσεις που έχει η συγγραφέας ως ψυχολόγος σε συνδυασμό με το ταλέντο της μας χαρίζουν μοναδικές προσωπογραφίες και μάλιστα εντελώς διαφορετικών ανθρώπων. Πουθενά δεν επαναλαμβάνεται κάποιο μοτίβο και κάθε μια ιστορία είναι απολύτως . Δυσκολεύομαι πραγματικά αν ξεχωρίσω κάποια από τις προσωπογραφίες: Ο ματιαόδοξος συγγραφέας από την Ηχώ, η πληγές της ηρωίδας στο Χάρτη, οι μαζοχιστικές απολαύσεις στο Τιμώρησέ με, η νεαρή τρομοκράτισσα (;) στις Μεσημβρινές συνευρέσεις, και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες δημιουργούν ένα ανεπανάληπτο παζλ του σύγχρονου ανθρώπου και των παθών του…
Στην παρέα μας κάθισε και ο Δημήτρης Οικονόμου. Όπως του ομολόγησα, το δικό του βιβλίο, Η πόλη του αναστέλλοντος ηλίου, υπήρχε ήδη στη βιβλιοθήκη μου, αλλά δεν το είχα διαβάσει. Είχαμε και μια κουβέντα για το πως αποφασίζω ανάμεσα σε όλα τα βιβλία που μου έρχονται ποιό θα διαβάσω και ποιό όχι. Δύσκολη ερώτηση και ακόμη πιο δύσκολη η απάντηση...

Το μυθιστόρημά του το διάβασα λίγο καιρό αργότερα και -όπως μου συμβαίνει όταν ένα βιβλίο με απορροφά- πήγα να κατέβω σε λάθος στάση του Ηλεκτρικού! Ο Δημήτρης Οικονόμου μας μεταφέρει σε ένα ζοφερό και κοντινό μέλλον όπου κυριαρχεί η λεγόμενη Δημόσια Αισθητική. Με αρκετές έμμεσες παραπομπές στο 1984 του Όργουελ, αλλά και με δημιουργική αφομοίωση και πρωτοτυπία καταφέρνει όχι μόνο να μας συναρπάσει με μια δυνατή ιστορία, αλλά και να μας κάνει να σκεφτούμε πολλά για την ιδεολογική χειραγώγηση που ζούμε σήμερα...

Παρούσα στην εκδήλωση και η Σώτη Τριανταφύλλου. Μια συγγραφέας που τα βιβλία της αγάπησα στο παρελθόν, αλλά η επιτυχία μοιάζει να την έχει ζαλίσει. Το τελευταίο σημαντικό της βιβλίο, η Φυγή από τις εκδόσεις Μελάνι κυκλοφόρησε. Τα υπόλοιπα βιβλία της τα έχω θεωρήσει δήθεν και επιδείξεις "συγγραφικής δεινότητας" χωρίς ουσία.

Ο σκοπός μου δεν ήταν αν κάνω βιβλιοκριτική ή βιβλιοπαρουσίαση. Ήθελα μόνο να δείξω μερικά παραδείγματα μιας εκδοτικής δουλειάς που γίνεται με μεράκι και αγάπη... Μόνο από τα φετινά μου διαβάσματα, μπορώ να θυμηθώ τα θαυμάσια διηγήματα του Πέτρου Μπιρμπίλη στον Ξυπόλητο, τις αριστοτεχνικές ιστορίες της Δάφνης Ντυ Μωριέ στο Έρχεται κακοκαιρία, τις αποκαλύψεις του Φρανσουά Φορεστιέ στο Τζον Φ. Κένεντι & Μέριλιν, το συγκλονιστικό Πού πάμε, μπαμπά; του Ζαν-Λουί Φουρνιέ και τόσα άλλα...


Χωρίς δισταγμό λοιπόν σας προτρέπω να ανοίξετε σε αυτές τις γιορτές τον κατάλογο των εκδόσεων Μελάνι και να διαλέξετε άφοβα: Τίποτε δεν έχει εκδοθεί τυχαία!