Ημερολόγιο Θεσσαλονίκης: Μέρα τρίτη

Τρίτη μέρα στη Θεσσαλονίκη και οι ευχάριστες εκπλήξεις πληθαίνουν. Ετοιμάζομαι για την έκθεση του Χουάν Μιρό στο Τελλόγλειο.

Κατεβαίνω λίγο πιο πριν και κάνω μια βόλτα στη βυζαντινή εκκλησία του Άγιου Παντελεήμονα.


Μετά το ρίχνω στο περπάτημα, περνάω έξω από το (υποτιθέμενο) σπίτι του Κεμάλ Ατατουρκ, όπου βρίσκεται το Τουρκικό Προξενείο. Η τοποθέτηση βόμβας σε αυτό το σπίτι στάθηκε η αφορμή για τα "Σεπτεμβριανά"...
Σκέφτομαι να το επισκεφθώ αργότερα, κάτι που δεν θα γίνει. Πηγαίνω λοιπόν για τον αγαπημένο μου Μιρό:


Η έκθεση είναι εκπληκτική. Έξω από το κτίριο του "Τελλόγλειου", έχει στηθεί μικρογραφία (κλίμακα 1/2) του εργαστηρίου του Μιρό στη Μαγιόρκα:

Αντιγράφω από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος:
Ο Miro της Μαγιόρκα (6/9/2009 - 5/2/2010)
"...Η έκθεση Ο Mirό της Μαγιόρκα, μια συνεργασία του Τελλογλείου και του Ιδρύματος Pilar i Joan Mirό της Μαγιόρκα παρουσιάζει μια από τις μεγαλύτερες εκθέσεις αυτού του καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Ένας μεγάλος αριθμός έργων και τεκμηρίων του Mirό (ξεπερνούν τα 400) καλύπτουν όλη τη θεματολογία του και αφορούν: ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, σχέδια, σκίτσα για γλυπτά ή για δημόσια τέχνη, για sobreteixisms, για μπαλέτο, για μουσική, υλικό για τον Βασιλιά Ubu του Jarry (με ξεχωριστή σημασία για τον Mirό). Η μακέτα του εργαστηρίου Sert, μαζί με έγγραφα, σημειώσεις, έπιπλα, αντικείμενα κ.ά. μεταφέρουν την ατμόσφαιρα, την εσωτερική πλευρά της δημιουργικής του σκέψης. Τα έργα χρονολογούνται από το 1908 (τη μοναδική σωζόμενη πρώιμη τοπιογραφία του) έως τον θάνατό του το 1983. Κυρίως όμως παρουσιάζεται το έργο του ώριμου Mirό στη Μαγιόρκα, αυτό που δημιούργησε στο εργαστήριο που του σχεδίασε ο φίλος του, αρχιτέκτονας Josep Lluis Sert το 1956. Το εργαστήριο αυτό αποτελεί τομή στο έργο του Mirό, γιατί εκεί επανεξετάζει την ως τότε πορεία του και κάνει μια νέα αρχή. Πρόκειται για μια περίοδο απεριόριστης ανεξαρτησίας και αναζήτησης. Έχει προηγηθεί η εμπειρία της Αμερικής, η γνωριμία του με τους ζωγράφους της Action painting (Ζωγραφική Δράσης) και ζει στο κλίμα της ευρωπαϊκής Αrt Informel (Άμορφης τέχνης). Eπηρεάζεται από τη ζωγραφική στα προϊστορικά σπήλαια, την τέχνη της Άπω Ανατολής, τη λαϊκή παράδοση της Καταλονίας, της πατρίδας του, τη δωδεκαφθογγική μουσική. Τη δίψα του να εισβάλει σε νέα πεδία μαρτυρεί το εικαστικό του ιδίωμα –κηλίδες, πιτσιλιές, ροές, γραφικά, ίχνη, γρατζουνιές, ραφές, καρφιά, σχοινιά, αξιοποίηση του τυχαίου, της βίαιη χειρονομίας, έρευνα με μεγαλύτερη εμμονή στην εκφραστικότητα των υλικών. Θέματά του βιόμορφες σουρεαλιστικές μορφές-σύμβολα, η γυναίκα, τα πουλιά, τοπία, ο κόσμος του ουρανού, ο ήλιος, το φεγγάρι, αστερισμοί..."

Μαγεμένος από τα γλυπτά, τους πίνακες, τις κατασκευές και από τον ονειρικό κόσμο του Μιρό, δέχομαι κι ένα πολύ ευχάριστο τηλεφώνημα. Ο Απόστολος Χατζηγιάννης, αγαπημένος φίλος και καταπληκτικός φωτογράφος (όπως κι ο αδελφός του Βασίλης που εργάζεται με μεγάλη επιτυχία στη Ρώμη) δίνει σήμα για συνάντηση. Δίνουμε ραντεβού στην Αριστοτέλους, έξω από τον "Τερκενλή" (όχι δεν πήρα τσουρέκι, έχουμε και στη γειτονιά μου).
Πιο πριν είδα μια περίεργη εγκατάσταση στο τούρκικο λουτρό: Ο καλλιτέχνης είχε συγκεντρώσει μυρωδιές ανθρώπων (!) από όλο τον κόσμο και μπορούσες να τις μυρίσεις σε κάτι στόρια που ανεβοκατέβαιναν. Η κατάσταση μου θύμισε το "Άρωμα". Να πω ότι όντως το κάθε πανί μύριζε διαφορετικά. Η πιο όμορφη μυρωδιά προερχόταν από μια 90χρονη από το Περού!!!
Καθώς είχα λίγο χρόνο πήγα και κάθισα πλάι στη θάλασσα:




Και νάμαι μετά έξω από τον Τερκενλή. Παραλίγο να ζήσω live τη σκηνή με τη Μέριλιν Μονρόε. Μια πολύ όμορφη κοπέλα στάθηκε πάνω από τη σχάρα του υπόγειου εξαερισμού και το φουστάνι της ανέμισε για λίγο. Απομακρύνθηκε και κάθισε δίπλα στη βιτρίνα. Θέλησα να βγάλω φωτογραφία, αλλά βρήκε την ώρα να πάθει εμπλοκή η φωτογραφική μηχανή. Όταν τη διόρθωσα είχε εξαφανιστεί... Έμεινα με το πλήθος.

Σύντομα φάνηκε ο Απόστολος και το ραντεβού για καφέ έγινε τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο) στου Μοδιάνο. Εκεί είχαμε την τύχη να συναντήσουμε το γνωστό συγγραφέα Αντώνη Σουρούνη. Ο Απόστολος των είχε φωτογραφίσει παλιότερα και έτσι κάθισε λίγο μαζί μας. Συμπαθέστατος και ευγενής άνθρωπος.
Του είπα πως μου αρέσει πολύ ο "Χορός των Ρόδων". Μου απάντησε πως νοσταλγεί εκείνη την εποχή, διευκρινίζοντας μου με χιούμορ πως δεν μιλά για το γράψιμο, αλλά για το παιχνίδι.



Θα ήταν παράλειψη να μην παινέψω το μαγαζί, το "Μπαζαγιάζι" και τους φοβερούς μεζέδες που δοκιμάσαμε: Καπνιστό σκουμπρί, λακέρδα, ντολμαδάκια, μύδια τηγανητά, χταπόδι (μου τρέχουν ακόμα τα σάλια!)



Καθίσαμε αρκετά, μέχρι που ήρθε και πάλι η ώρα για την έκθεση. Περπατήσαμε ως εκεί και έμαθα πολλά ακόμη μυστικά της πόλης. Το βράδυ είχε "Ονιράμα". Δυο τραγούδια ήταν αρκετά για να... φύγω!

Συνεχίζεται